stroomen op het droge.

(Pinksterfeest.)

Pinksterfeest is het groote Groei-en Bloeifeest in het Koninkrijk Gods en in den hof der Kerk.

God laat Zijn Geest niet neer dr up pel en, maar neer stroomen. Hij geeft water op den dorstige en stroomen op het droge. Zijn Geest op uw zaad en Zijn zegen op uw nakomelingen. Want waar Hij dit water geeft daar laat Hij ook het leven, dat Hij gewekt heeft, uitspruiten en groeien.

De belofte daarvan kreeg Israël mee, toen het uit Babel verlost werd, en vreesde voor de dorre wildernis. Was de Heere er niet meer, die uit Egypte uitgeleid had, die in de zee een weg, en in de sterke wateren een pad gemaakt had?

Ziet — zegt Hij tot dat moedelooze volk — ik zal wat nieuws maken, nu zal het uitspruiten: in de woestijn een weg, en rivieren in de wildernis, water op den dorstige, stroomen op het droge. Mijn Geest op uw zaad. Mijn zegen op uw nakomelingen.

Dan gaat het groeien.

Dan zwellen de knoppen en springen open. Daar perst en dringt het leven naar het Licht. Zij, n.l. uw nakomelingen, zullen uitspruiten tusschen in het gras en als wilgen aan waterbeken.

Deze belofte Gods is aanvankelijk vervuld, toen de poorten van Babel voor de bedrukte ballingen open gingen, en deze voorttogen naar Sion, de oude erve van Israël.

Maar volledig vervuld werd zij door de uitstorting des H. Geestes.

Op den Pinksterdag is over het dorre en dorstige Sion, uit de rivier Gods, levenwekkend water uitgestroomd.

Wat zou er van de planting van Christus' Kerk terecht gekomen zijn , als de Heere de hemelen niet ontsloten had, en uit de rivier des heils de volle wateren niet had laten afvloeien in milden overvloed?

Troost u, wachtend en smachtend volk Gods, uw dorst naar dit levend water wordt gelescht. Het bittere Mara water uit de f eestbokalen der wereld kunt gij niet drinken. Van de gebroken bakken der zondaren verwacht ge geen heil. Maar uw God zal lafenis geven. Bij den tocht van Zijn Kerk naar het hemelsche Sion zal Hij de scharen der verlosten "uit Babel niet laten verkwijnen.

Doch niet alleen dorstigen zullen gelaafd, ook het droge zal verkwikt worden. De dorstige smacht bewust naar water.

Maar het dorre land roept zijn leed niet uit. Het ligt daar maar stil en onmachtig te kwijnen. Het ken t zijn nood niet bewust. W ij verstaan dien nood: wij voelen dat smachten mee.

Ligt hier niet een duidelijk beeld van de heidenwereld? Als de Geest over de Kerk komt, dan. vangt zelfs het woeste land die droppen. Zijn weide blijft niet droog.

Daarom hernieuwt Finksterfeest de zendingsroeping; en het heimwee naar groei en bloei op dorre velden der heidenen en Mohammedanen.

Toch bemoedigt de Heere Zijn kinderen bijzonder ook in den weg van Zijn genadeverbond.

Mijn Geest op uw zaad en Mijn zegen op uw nakomelingen!

Neen, het is niet genoeg, dat die H. Geest voor vele eeuwen is uitgestort; wij hebben de vervulling dier belofte nóg noodig, nu, voor onze tijden, voor ons en onze kinderen.

Dat gaat niet meer met tongen en vuur en talen, maar met de doorlouterende genade des H. Geestes, die neerwexpt en opheft, uitbrandt en zuivert, den adem des Geestes levenwekkend uitzendt, die nieuwe harten en nieuwe talen en nieuwe tongen geeft om God te prijzen.

Als die Geestesstroom uitgaat begint er wat te groeien. Dan spruit het allerwege uit, ook onder het jonge geslacht.

't Begint zoo eenvoudig. Als bloemen tusschen het gras. Vertrapt ze maar niet. Verwacht niet teveel ineens. Ook niet van uw kinderen. Er worden geen groote menschen geboren. Kinderen, klein en zwak.

Sommigen achten alleen de hooge boomen in den hof der Kerk de moeite van het' aankijken v.'aard. En onderwijl vertrappen ze de teere jonge bloempjes, die tusschen het gras uitspruiten. Men moet ook zoo laag bukken om ze te zien.

Ze zijn met doornen en distelen omgeven. Ze staan tusschen het gras.

Maar waar Gods Woord werkt, en Gods Geest drenkt, daar is een oase in de woestijn, het groent en groeit en bloeit.

Al zijn de spruitjes eerst teer, geen nood', als het leven uit Gods Geest er maar in is, dan zullen ze als welige wilgen aan frisschen waterbeken, opschieten.

Deze zal zeggen: Ik ben des Heeren.

En dio zal zich noemen met den naam van Jacob.

Dat zal onze Pinksterzegen zijn.

De beekjes der rivier zullen verblijden de stad Gods. Ook Rahab en Babel zullen Gods eer vertallen.

De Heere zal ze zelf bevestigen, en doen d'en naam van Slons kinderen dragen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen