Pinksterfeest binnen Jerusalem.

Buiten Jerusalem heeft Jezus geleden.

Uitgebannen buiten de poort.

Als een doemdrager uitgestooten en uitgesloten uit de „heilige" gemeenschap.

Weg met hem!

Jerusalem had met hem afgerekend. Voor goed. Het had den Zoon des Konings gedood en hem geworpen buiten den wijngaard.

De wijngaard is van nu voortaan voor ons, Joden!

Maar na zijn opstanding heeft Jezus weer terstond in ontferming aan Jerusalem gedacht.

Hij is opnieuw de stad ingegaan. Hij liet zich niet buiten haar muren houden. En zij kon hem niet weren. Hij is er verschenen aan zijn vergaderde jongeren. In de opperzaal. Achter gesloten deuren. Maar toch in de heilige stad. En aan Joodsche mannen. Abrahams zaad. Aan de Kerk. Zijn Kerk. De gekochten door zijn kruisbloed. De kudde, waarover hij Herder is.

Toen heeft hij zijn discipelen tot apostelen gemaakt.

Leerlingen worden zendelingen.

De deur van de opperzaal moet open. Het Woord Gods moet naar buiten. Z ij, zijn getuigen.

moeten er uit. Het evangelie moet gepredikt. Onder alle volken. Maar, beginnende van Jerusalem.

Toch heeft de Heiland bij zijn hemelvaart schijnbaar dien herstelden band met het oude volk en de .oude stad opnieuw verbroken.

Hij heeft zijn Kerk uitgeleid buiten haar muren naar den Olijfberg.

Heeft hij dus het middelpunt verlegd?

Stellig is hij door deze afscheidingsdaad begonnen de schoone steenen des tempels los te wrikken en af te breken, en het prachtige religie-huis van het „verkoren volk" woest te maken.

Maar toch heeft hij zijn tranen over dit Jerusalem niet tevergeefs geweend.

Zijn apostolische vredeboden dalen wel niet van Sion af. Ze komen van den Olijfberg, het nieuwe geestelijk centrum, dat onder de zegenend-uitgebreide handen van Jezus lag. Maar ze klimmen wel naar Sion op. Ze zoeken nog den tempel. Op zijn last en door den wonderen di-ang zijner ontfermende liefde zijn ze naar Jerusalem teruggekeerd om er te wachten en te bidden.

Want zóó onvergetelijk is voor den Heiland het zaad Abrahams, dat hij den triumftocht van zijn Woord en Geest in Jerusalem laat aanvangen.

Daarom moeten de zijnen ook met Jerusalem beginnen.

Dat wisten ze. Straks hoort ge het in Petrus' Pinksterpreek: „Gij Israëlietische mannen!"

Ze mochten niet naar Galilea om daar te wachten op den Heiligen Geest. Zelfs niet hospiteeren in Bethanië.

Blijft gij — zoo had de Meester gesproken ~ in de stad Jeruzalem, totdat gij zult aangedaan zijn met kracht uit de hoogte.

Zoo werd het Pinksterfeest.

De Heilige Geest begint in Jerusalem.

Niet over de Olijfbergkerk wordt Hij uitgestort. Niet in Jozefs hof bij het leege, open graf. Maar over de Jerusalemsche gemeente. In de heilige stad.

Hier is nu allereerst de handhaving van het koninklijk eigendomsrecht Gods over Zijn volk, over Zijn stad, over Zijn tempel. De Heere laat niet los Hij vindiceert al Zijn verbondsrechten. Daar is Jerusalem voor gebouwd en bewaard. Dit is de continuïteit van het werk Gods.

Verder legt de Heere hier het nauwe verband tusschen het Oude en het Nieuwe Verbond vast. De Geest brandt met zijn heilig vuur de oude muren neer, maar zóó dat de zaligheid uit de Joden naar buiten kan komen, veilig en vrij.

En dan: hoe wordt de onmacht der zonde tentoongesteld. Christus was uitgebannen. En hij liet zich buiten werpen. Maar om zijn Kerk binnen te brengen. Hier is zij. Hier komt de Geest. AJle haat en hoon, alle vijandschap en het eischen van zijn bloed zijn alleen dienstbaar geweest om het groote plan Gods in Jerusalem werkelijkheid te maken. De Joden hadden die stad willen maken tot de folterkamer der Kerk. En God maakt er een gebedshuis van, een tempel voor den Geest.

Nu is er de Kerk. Jezus' gemeente. Niet één harer leden wordt gemist. Niemand blijft buiten de poort. Alle ^ijn er binnen.

O zegenrijke gloriedag van Pinksteren!

Nu kan de Geest komen. Want hier is de levende Kerk, hier is het ware geslacht van Jacob. Harten van menschen zijn hier bereid voor het heilig contact van Woord en Geest.

Toch ligt in dit beginnen met Jerusalem van 's Heeren wege pok een oordeel over Jerusalem.

Want de Heilige Geest scheurt tegelijk Sion voor goed uiteen.

Eenerzijds het vleeschelijke, aardsche, zienlijke, stoffelijke. Aan den anderen kant het geestelijke, onzienlijke Israël, het ware zaad Abrahams, het Sion, waar God wil wonen, dat uit den hemel en voor den hemel is.

Tusschen die beide iigt de oordeelende scheidingslijn van dood of leven.

Bij het eerste js de officiëele tempel, zijn de altaren en offerdiensten, ^de priesters en de orthodoxe cultus, de Schriftwetenschap in woorden en letters, in teksten en getallen, de explicatie, de traditioneele exegese en de eigenwaan dat men binnen hel heilig en veilig verbond is.

Des Heeren tempel zijn wij! De schapen die Hij voedt en weidt.

Maar dat alles zonder Christus. Dood en koud. Het mausoleum der religie. Geest-loos, geesteloos, genadeloos en c^us goddeloos.

De Heilige Geest kan daai-niet rusten. Hij heeft er geen enkele pontactbaan.

Daarom verlegt Hij binnen Jerusalem de heilige linie van het ware genadeverbond. Hij brengt het over naar de Kerk, de Christusgemeenschap, waarbinnen de verbroken harten zijn, en het ware leven des geloofs en des gebeds is, bij het Woord, — de belofte en het aanvaarden en beleven van het Godsgetuigenis.

Zóó alleen begint de Heere van Jerusalem, om haar kinderen nog te roepen tot de Kerk. Ook heden ten dage nog.

Weldra, als Jerusalem voortgaat, in overgroote meerderheid, niet te willen, zal de HEERE met eigen hand haar poorten wegbreken, haar muren neerwerpen, haar inwoners overgerven-ten doode, maar de gebannen en vervolgde Christus­

gemeente veilig stellen, haar doen groeien onder alle volkeren, omdat de stroom des Geestes naar al 'de verre landen vloeit, van onder den dorpel des tempels.

Als vrucht van dat werk zullen telkens opnieuw eigenwillige altaren verbroken moeten worden, heidensche en... „christelijke", in de steenen „Jerusalems" die men zelfs in hoogkerkelijkheid zoekt te bouwen en te behouden, om plaats te maken voor het Sion Gods, waarin de Geest woont, omdat er Christusgemeenschap is.

Nog moet in Christus' Naam gepredikt bekeering en vergeving der zonden, onder alle volken, beginnende van Jerusalem.

Eerlang gedenkt hieraan het wereldrond.

Pinksteren!

Eerstelingen van den oogst!

Straks de groote dag, die kaf van koren scheidt.

Dan zal Hij, die met Jerusalem begon, ook met "Jerusalem voleinden.

„Ik zag de heilige stad, het nieuwe Jerusalem, nederdalende van God uit den hemel".

Jerusalem!

Dan enkel Kerk!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen