Met zekeren aandrang doet men ons de vraag

Met zekeren aandrang doet men ons de vraag, of het toch niet noodig is bij het noemen eener kerk ook het bijvoeglijk naamwoord Christelijk steeds te gebruiken.'

„Gereformeerd", zoo acht men, is goed; in tegenstelling met de gedeformeerde kerk. Ook „Nederduitsch" kan zijn beteekenis hebben tot afpaling van het taalgebied. Maar, zoo blijft men vragen, mag de naam „Christelijke" ontbreken ?

Het antwoord op deze vraag, zouden we zeggen, hangt af van de beteekenis, die ge aan het woord „kerk" hecht. Verstaat ge onder „kerk" een godsdienstige groep, ' welke dan ook, zoodat ge acht dat de Joden in Amsterdam een „kerk" hebben, en de Mahomedanen in Djokjokarta een „kerk" vormen, en zoo ook de Gereformeerden te Amsterdam hun „kerk" er op na houden, zeer zeker, dan is die bijvoe-; ging wel noodig, want dan staat Christelijke kerk tegen Joodsche en Mahomedaansche kerk over.

Maar oordeelt ge anders en beter, dat noch de Jood noch de Mahomedaan, maar alleen de Christus een kerk heeft, diin natuurlijk is die bijvoeging overtollig, al kan ze evenmin kwaad.

Nu is „kerk" afkomstig van kyriake, wat beteekent: „het huis des Heeren", of het „huis van Christus." Voeg daar nu Christelijke bij en schrijf: het Christelijke huis des Heeren, en ge voelt de overtolligheid.

Toch kan niet ontkend, dat dit woord, als zoo menig ander, allengs wel" wat in beteekenis verliep, zoodat lang niet ieder er den oorspronkelijken zin meer van begrijpt, en zoo kwam bet, dat dit woord „Christelijke" er allengs bijkwam.

Toch heeft het in onze Twaalf Geloofsartikelen een eenigszins anderen zin.

Toen zich namelijk allerlei secten ook op haar beurt met den naam van kerk sierden is in de algemeene geloofsbelijdenis uitgedrukt, dat niet de aanhoorigheid tot deze of die geïnstitueerde kerk, maar de aanhoorigheid tot de algemeene, heilige, apostolische Christelijke kerk beding van zaligheid was.

Maar juist daarom heeit men bij het noemen van plaatselijke kerken dat „Christelijke" dan ook meest weggelaten.

In het Nieuwe Testament wordt van de kerken in Galatië eveneens zonder eenige bijvoeging gesproken, iets waarbij het wel eenige verwarring geeft, dat onze overzetting nergens het woord „kerk", maar overal het woord „gemeente" gebruikt, maar zonder dat ons dit behoeft op te houden.

„Kerk" was oorspronkelijk éiQ plaatselijke vergadering der geloovigen die in een bepaald gebouw wierd gehouden, terwijl men „gemeente" juist aüe geloovigen saam op heel de aarde noemde. De •wexéi.d-gemeente en de plaatselijk kerk. Gelijk dan ook onze vaderen in de i6de eeuw nog van de kerken als de plaatselijke vergaderingen onder heur kerkeraad spr& ken, en van ÓQ gemeente onzes Heeren Jezu Christi in heel den lande. Juist dus het omgekeerde van thans.

Nu staat het natuurlijk aan niemand, om dit spraakgebruik wilkeurig te vervalschen.

Slechts tegen één kwaad moet en mag gewaakt.

Tegen het kwaad namelijk om het woord „kerk" uitsluitend in den zin van landsgenootschap te bezigen, en het woord „gemeente" voor de onderstelde plaatselijke onderdeden van dat genootschap.

Dat is collegiale terminologie, waar altoos gevaar in steekt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen