Naar de Eenheid!

Onze eindredacteur heeft in zijn laatste arti'kelenreekB 'een 'hoogst belangrijk onderwerp besproken, toen hij op zoo warme wijze het pleit voerde voor de eenheid aller gereformeerden. Wie 'zou dit streven niet van harte gaarne ondersteunen en mee verlangen naar een eenheidsfront der belijders tegenover de maohten der wereld? Wanneer w'ij echter in vollen ernst naar de eenheid aller gereformeerden (Streven, zullen wij in de allereerste plaats naai eenheid moeten jagen onder die gereformeerden, " die onder één kerkelijk dak wonen. En als ik dit algemeene onderwerp dan mag spebialiseeren naar de zijde, waarop deze rubriek licht Avil werpen, dan zou ik' willen zeggen: wij moeten het eens zien te worden over de Evangelisatie. Dat zijn wij nog op verre na niet. Wij behoeven het ook niet te zijn over elke methode en vraag van org: anisatie. ^aar over de Igroote lijnen, over de roeping tot Evangelisatie, over de taak der kerk in deze, moeten wij eenstemimig zien te worden. m-: . Sommigen sdhijuen'onze Kerkelijke eenheid tamelijk mechanisch op te vatten. Zij waken vooral voor eenheid in - de liturgie. Als de ééne gemeente zingt „Eere zij God" en de andere: „Geloofd zij God met diepst ontzag", adbten zij de eenheid verbrdken. Laat hen gelijk hebben! Maar wat dan te zeggen als de ééne predüüant — Vaak in één plaatselijke kerk — de gemeente tot evangelisatieaxbeid aanspoort en'zijn ambtsbroeder dien arbeid als verflauwing der grenzen veroordeelt? Men zou bijna Van een Poolscfaen Landdag 'gaan spreken, als zulk een uitdrukking niet wat oneerbiedig klonk. In ieder 'geval blijft hier toch het woord van toepassing: Een huis, dat tegen zichzelf verdeeld iè, kan niet bestaan.

Wanneer men de eenheid wil, moet men eerst de verdeeldheid willen zien. Pas wanneer de scheidsmuur onder de bloemen der zoetvloeiende rethorica is uitgegraven, !fcan de bres in dien m'uur worden ontdekt. Nu zijn er in hoofdzaak drie standpunten, die ook in de kerkelijke pers, maar vooral in .de prediking en het plaatselijk kerkelijk leven aan bet licht zijn getreden.

lo. Evangelisatie is ongereformeerd, en dan natuurlijk oók onbijbelsch, ja, onchristelijk.

2o. Evangelisatie ikan goed zijn. Maar de kerk als instituut heeft liier geen roeping.

3o. Evangelisatie is roeping, óók van de kerk als instituut.

Wie zal nu eenheid brengen tusscben deze drie standpunten?

Velen in den lande hebben hiertoe hel; oog geslagen op de Generale Synode, die dit ja, ar te zamen 'komt. W^t verwacht ik ter Synode van hen, die Evangelisatie ongereformeerd vinden? Wel, .dat zij openlijk eischen, dat elke plaatselijke' kerk dien arbeid onmiddellijk stake. Zij zijn er niet mede klaar te zeggen: ik préék (en stéék!) er tegen. Met bijzondere voorliefde nemen zij de woorden , , 'kerkelijk besef' in den mond. Laat nu hun kerkelijk besef, ieder 'gereformeerde medeverantwoordelijk voor wat Gereformeerde Kerken doen, hun tot een manmoedigen strijd nopen. Dan zal vóór-en tegenstander hen respecteeren. Doch zoo niet, laten zij dan niet als franc-tireurs de werkers in den rug aanvallen! Dat is niet'nobel en werkt terecht ont-. stemming.

Het tweede standpunt wijst een middenweg. Eviïngeliseert zooveel gij wilt, mits gij de instituaire kerk er buiten laat. Nu is het ook niet in de allereerste plaats de zaak, dat elke tak van arbeid kerkelijk is georganiseerd. De vorm, die één en ander draagt, kan veel van plaatselijke omstan, 'digheden en behoeften, afhangen. Maar wat altijd en loveral «sdh is, is, /dat die arbeid leve in de gemeente, gevoed en a, angévuurd worde door de prediking. De broeders en zusters, die in het practische werk zijn, die een woelige klasse straatjongens iets beters trachten te leeren, die trap na trap op'klauteren tot-huisbezoek, over wier hoofden een stroom van tegenwieridngen gaat, hebben daar redht op. Als zij het soms bijna zouden willen opgeven, moet het de prediking zijn, die hen weer aanvuurt. De krachten voor den arbeid moeten in de gemeente geboren worden. En wanneer dat niet het geval is, zou 'het gevolg kunnen zijn, dat velen de bezieling tot den arbeid op een andere plaats gingen zoeken. En daarmede Icomen wij toch, met dit tweede standpunt in conflict. Want het is 'in iden regel niet anders idan een verzachte vorm' van tegenstand of een diplomatisch omzeilen van de moeilijkheden.

Het derde standpunt .getuigt het meest van kerkelijk besef, als het de Evangelisatie roeping noemt ook van de kerk als instituut. O, het is zoo merkwaardig. De evangelisatie-menschen worden zoo veel voorgestel^ als mienschen, die weinig om de kerk geven, .maimen en vrouwen van Independentiscbe neigingen, Leger-des-Heils-naturen. En zij hebhen toclh van den beginne aan gepleit om kerkelijke regeling van den evangelisatiearbeid. En hoe ook in de kerk teleurgesteld, hos getrapt vaak door voeten, die geschoeid moesten zijn met de bereidheid van het Evangelie des vredes, zij blijven daarom roepen, omdat zij de Iferk en de Evangelisatie beide liefbebben. Kerk en Evangelijsatie van elkaar los te maken, heeft in de historie er toe geleid en leidt er buiten en binnen onze grenzen nog toe, dat er een kerkje naast de kerk gevormd wordt. Wil men dat op onze gereformeerde erve óók, het zij! Maar niet zonder dat eene ernstige waarschuwing hiertegen opga.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen