De Synode van Groningen.

II.

ïn „De Macedoniër" van Juni 1927 leverde de redacteur ds D. K. 'Wielenga, een goed gedoclumenteerd artikel over de voor-opileiding onzer missionaire dienaren. DaTarom was zijn woord Vcin beteekenis, omdat hij uit ervaring kon 'spreken. Hij voelde zich, toien hij, natuurlijk zonder vooropleiding!, in Soemba aangekomen was, nu , 25 jaa.r geleden, als een kind, dat in het water wordt geworpen, met het .bev: el: , .^wem, terwijl het nog niet zwemmen kon. '^^i; #

De kwestie der voor-opleiding is op de synode van Groningen geweest.

Heeft de synode aan de wenschen, in bovengenoemd artikel gesteld, voldaan?

. Gehjk bekend is, hadden de kefken van Amsterdam en Middelburg de kwestie opi, de synode gebracht, . ieder op haar wijze. En als antwoord daa.rop heeft prof. Waterink als rapporteur der daartoe bestemde commissie een uitnemend rapport gegeven.

Allereerst is de vraag, wie zulk een voor-opleiding moeten ontvangen.

Mej. Dr Dreckmeier, welke als arts in den medisch en dienst alleszins oordeelkundig is, en het eerst met nadruk deze 'kwestie aan de orde heeft gesteld, was van. meening, dat artsen, verpleegsters en onderwijzers in de termen vallen. Amsterdam en Middelburg noemen echter de zendelingen erbij. En ds D. K. Wielenga is-er zelfs zoover vandaan te meenen, dat de zendelingen die voor-op, leiding kunnen . missen, dat hij-zijn artikel alleen aan deze dienaren wijdt. '^^KB'

Wel maakt hij de opmerking, dat voor de andere zendingsarbeiders andere eischen te stellen en andere maatregelen te nemen zijn.

Het synodaal rapport stemt in dit opzicht den schrijver uit „De Maoedonijr" toe. Wiant wij lezen: „Ongetwijfeld loopen de eischen, aan de voor-op'leiding van verschillende menscihen te stellen, ook sterk uit elkander. Hoewel de kennis van de theorie der zending voor elk lid onzer kerken geen overbodige weelde is, hoewel alle zendingsarbeiders inzonderheid inzicht in de theorie der missie behoeven, toch is ook de theoretische kennis zelfs, die men wenscht bij een missionair dienaar des Wüords, nog weer een andere dan die naast zijn gewone opleiding aan een medicus moet worden bijgebracht. En wat de menscihen, die uitgaan om te dienen bij het onderwijs betreft, doet uw commissie opmerken, dat juist voor hen weer kennis van sommige vakken, met de speciale paedagogiek in verband staande, noodig 'is, welke weder zeer wel door alle andere groepen van uitgezondenen kan worden gemist".

En het rapport had ook op' het feit kunnen wijzen, dat onze missionaire onderwijzers aan kweekschool en opleidingsschool een voorstudie hebben gehad, daar zij in bezit moet ziijn van de acte van taal-, land-en volkenkunde.

Men zou, dit lezende, verwachten, dat de commissie zou voorstellen aan de synode, om slechts één groep Van zendingsarbeiders een voor-opleiding te .geven, en al de groepen van zendingsarbeiders met hun zeer verschillende .behoeften niet onder één hoofd te nemen, maar elke groepi opi zichzelf te beschouwen. Doch deze uiteenlooplende behoeften brachten de commissie tot het voorstel, om deze zaak in studie te laten nemen. Zelfs voorloopige maatregelen .konden om deze redenen niet worden ..genomen.

Wij vragen ons echter af, indien de synode ditmaal de .groep missionaire dienaren afzonderlijk had behandeld, om later voor de andere groepen maatregelen te nemen, of dan tenminste niet .iets had kunnen worden ^edaaJi in het belang van onze a.s. zendelingen.

Maar de contmissie huiverde voor de benoemiiig van een professor in de zendiiigswetenschap terug, een oplossing, welke indertijd door prof. Bayinck is .aangegeven, later .gesteund door ds W. Breukelaar, en ook döOr ..ds-, P'. .R. i^ielenga.

211 Daarop' zullen de woorden uit het rapport doelen: „Hoezeer het ook gewenscht is, dat heel de opleiding wo: de georganiseerd, hoezeer het bovendien ook noodig is, dat er kom© een persoon, die door zijii wetenschappelijke positie, door zij'n studie en eruditie, door zijn inzicht en zijn kennis 'degene is, die speciaal op principiëele piunten voorlichting geve, en die wetenschappelijk onze zending naar buiten vertegenwoordigt, — hoezeer ook de wensch een hoogleeraar in de zendingswetenschap^ pen te bezitten, begrijpelijk is, — toch zon, om dit woord eens te gebruiken, ook het gevaar aan zulk een .zendingsprofessoraat voor de kerken verbonden niet denkbeeldig zijn".

Gevaar! Dit maakt huiverig.

Welk gevaar dan dreigt?

„De historie toch kent voorbeelden van gevallen, waarbij een buitengewoon eminent hoogleeraar voor een bepaald vak niet steeds oorzaak was, dat velen - zich op dat terrein met gemakkelijldieid en autoriteit gingen bewegen."

Helder is dit niet. En eigenaardig, dat zulke woorden vloeiden uit de pen van onzen eminenten hoogleeraar in de paedagogiek!

'Maar hooren wij verder: „De historie toch, hoe eigenaardig het ook klinken nioge, de historie bewijst, dat het mogelijk zou zijn, dat het bestaan van een zendingsprofessor eer schade dan voordeel zou brengen aan de kennis van zaken bij hen, die tot den practischen zendingsarbeid in het moederland zijn geroepen".

Het is mogelijli; er is zooveel in de historie! Maar kan niet hetzelfde gezegd worden van de paedagogiek? Doch heeft dit belet om een professor in dit vak te benoemen, in het bijzonder met het oog op hen, die in de practijk werkzaam zijn ?

„Met des te meer vrijmoedigheid meent uw commissie op dit gevaar te mogen wijzen, waar onze God aan onze kerken tot dusverre mannen gaf, die in ongewone mate-het charisma der verzorging van dit deel van den arbeid van Christus' kerk in de wereld bezaten."

Met deze opmerking gaan wij van harte accoord. Doch daar gaat het niet om. Het gaat om hen, die naar het zendingsveld zullen gaan.

Toch, al ziet de commissie in een zendingsprofessor gevaar, toch „zal het ook weer noodig zijn, een regeling te vinden, waarbij er één bepaald persoon is, met een wetenschappelijke positie, die de leiding van heel den arbeid der vooropleiding, voorzoover die pTactisch handelen vraagt, organiseert en. overziet, — een man alzoo, die een centrale positie in de organisatie van de opleiding inneemt".

Heel duidelijk is dit alles niet. Het is veeleer zeer zwevend en onbepaald. Doch heel deze kwestie is ter bestudeering aan de zendingsdepiutaten opgedragen.

Heel deze kwestie!

Zelfs is de eerste vraag, die zij onder de oogen hebben te zien, deze: , , of het wenschelijk en mogelijk is, dat door de kerken maatregelen worden genomen, waardoor een betere vooropleiding van missionaire dienaren des Woords, artsen en onderwijzend en veipLgend personeel wo.de verkregen".

Wordt deze vraag door hen bevestigend beantwoord, dan moeten ^ij den weg aanwijzen, welke moet worden ingesla.gen.

Wij zijn ds Koopmans van Sneek van harte dankbaar, dat hij een voorstel indiende, hetwelk ook aangenomen werd, om het rapport dezer deputaten over deze kwestie een half jaar voor de volgende synode aan al de kerken te laten zenden.

Hiermee is deze zaak voorloopig van de baan. De heeren zullen informeeren in Indië öp' Soemba en Java, en ook corporaties en deskimdige personen in ons land om advies vragen.

Wij spreken den wensch uit, dat niet „eenzijdig naar Indië het oog worde gericht. Het is noodig, broodnoodig, dat onze studenten in de tbeologie ook in het vak zending worden onderwezen in dien zin, dat het tenminste een tentamenvak wordt. Indien wij opi de woorden van het aangenomen Voorstel letten, vreezen wij, dat dit p.unt er buiten valt; wellicht dat in punt 2> h, het woordje „weg" nog een kansje zit.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen