EVEN PARKEEREN.

Als glJ in uw buis zit.

Wie nog de aarts vaderlijke gezinnen gekend heeft, met hun groote familie-reünie's, denkt ongetwijfeld met weemoed en heimwee daaraan terug. Wij hebben geen huizen meer, althans in de stad niet, wij hebben vaak ook geen gezinnen meer. Aan de etablissementen, waar wij ons onderdak vinden, ontbreekt eigenlijk alle huiselijks, alle sfeer. Als ik een moderne straat zie, komt mij altijd het beeld voor oogen van een reuzen-cake! Aan eiken huurder wordt een keurig-gehjk plakje geserveerd: de woning! In plaats van de ouderwetsche, bochtige gang — voorhof, strafhok, wijkplaats, liefdetuin om beurten — is er een soort kleerenvitrine gekomen, die naar den naam van hall luistert. In plaats van de hooge, hoekige keuken met haar mozaïek van zeilrestantjes, is er een apotheekje waar receptjes worden klaargemaakt! Wat te zeggen van de kamers-en-suite ? Je kunt in zulke kamers maar één ding zeggen: „Zoo'n buffet heb ik ook! Zulke crapauds heb ik ook! Zoo'n salontafel heb ik ook! Zoo'n piano heb ik ook!" Confectie-huizen met confectie-interieurs. Het zakt niet, het lékt niet, het tocht niet... maar het huist ook niet! Of de huizen óns maken of dat w ij de huizen maken, zal ik niet _gaan uitzoeken. Hier zal wel sprake zijn van wisselwerking. Maar waarheid is, dat wij de echte huisgezinnen kwijt zijn. Ook wij. Calvinisten! Men zou soms geneigd zijn droevig te spreken van de N. V. Het Gezin, waarvan de vader de betalende vennoot is en de kinderen commissarissen!

Met weemoed en heimwee denken de ouderen terug aan de aartsvaderlij ke gezinnen van vroeger. Voor een tientje had je een kamer vol stoelen! Apart moei genoemd worden de domineesstoel, die altijd klaar stond voor „onze" dominee. Dan was er de harmonica-tafel, die je zoo groot kon maken als je wilde, maar die ook in haar kleinste formaat plaats tot aanschikking bood voor ieder lid van het gezin. Dat was noodig ook, want een degelijk ouderwetsch gezin had veel van een leesgezelschap. Een Standaard van een paar dagen oud met zijn fonkelende starren en zijn machtige leaders, een Bazuin of Heraut, gedichten van onzen Da Costa, de romans van onze Bosboom en van onze Breevoort, een nieuw boek van onzen Bavinck, dien wij kinderUjk vereerden!

Officiëele visites kenden wij zoo niet. Als de koffie bruin was, dan voelde elke broeder of zuster vrijheid om binnen te stappen. Stof tot gesprek was er immers altijd! De mooie preek van Zondag, of hoe de Heere onze gemeente bezocht met armen. De confessioneele verschillen over de Wedergeboorte, of de strijd tegen de Liberalen. De strijd tegen Diabolus bovenal! O, daar is een geslacht gevormd, daar is geheel onopzettelijk, al vroeg in de kinderziel het bewustzijn geprent: „ik ben van Gods Volk!"

Niet te vergeten de groote familie-reünies, als al wat stoel heette in gebruik moest worden genomen. Als op de oude canapé samengedrongen, de kinderen stille maar toch actieve genooben waren in de gesprekken. Alle zorgen werden uitgestort in den familie-schoot. Altijd was er een famihe-humorist die allen deed lachen. Ook waren er de patriarchen, die met hun vinger naar boven wezen! Orgels waren toen nog zeldzaam en de radio was nog niet uitgevonden. Maar ieder had een orgeltje in zijn keel en als dan werd aangeheven: „Wat vree heeft elk die Uwe Wet bemint" — o, dan was het een mensch goed, dan werd het vette van Gods Verbond gesmaakt, dan werd dat oude versje beleefd: „Zoete banden die mij binden, Aan het heve volk van God!"

Ik wil die tijden en die menschen niet idealiseeren. Ik kan ook andere kanten noemen, harkerigheden en bekrompenheden. Maar zelfs daarin zat stijl, zat karakter! Waar zijn die gezinnen gebleven? Zeg niet dat het van al die vereenigingen komt. Die menschen van toen hadden een veel langereu werkdag. Toch waren zij veel trouwer in het publieke leven. Maar zij brachten wat van de vergaderingen méé en dat was alles ten nutte van al de gezinsleden. Niet de vereenigingen malken onze gezinnen kapot — althans in de meeste gevallen niet. Maar onze gezinnen maken de vereenigingen kapot! Als het huisgezin niet de vuurhaard is, waaruit het publieke leven wordt gevoed, dan teert dat publieke leven uit. Laat ik het kindje maar bij zijn naam noemen. Wij voeden onze kinderen op voor de maatschappij. Zij moeten wat wórden! Vaak doen wij ze — als ze den leeftijd krijgen — op een soort stoom-catechisatie! Maar hebben wij ze opgevoed voor Gods Kerk en voor de heilige zaak van God in deze wereld?

Reformatie van ons gezinsleven is dringend n o o d z a k e 1 ij k !

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen