De geldigheid van de oude kerkenordening der Nederlandsche Gereformeerde Kerken - pagina 25

23

quatn suas, id est, quae ibi per Legates sues conveniunt, communesque causas ei subjiciunt, omnino per voluntariam et mutuam submissionem, neque in alienam segetem falcem suam immittit Synodus,' sed combinata Ecclesiarum potestas, in earundem Ecclesiarum bonum invigilat una, et communiter prospicit" ^). 11.

Door al het gezegde omtrent den grond, waarop de geldigheid van de Kerkenordening steunde, is de vraag, voor wie zij nu gold, ook reeds in beginsel beantwoord. En dat antwoord kan dan slechts zijn: voor de Kerken, die haar hadden helpen maken of wijzigen, of die haar later mede aannamen. Dat dit inderdaad door de Kerken ook zoo begrepen werd, blijkt vooral uit twee dingen. Vooreerst uit het feit, dat de oude Synoden aan gemeen accoord zooveel hechtten. Er is zooveel mogelijk gezorgd, dat men dat verkrijgen kon ; en daarna werd het dan geconstateerd in de ordening zelve 2). Van te voren was er zeker over menig punt wel verschil ') D. i.: „Wèl beschouwd is voor de verhouding der Kerken tot de Synoden het woord afhankelijkheid (dependentie) niet gepast. Immers men moet niet denken, dat de particuliere Kerk eene macht heeft, welke zij van andere, hooger staande, hetzij dan Kerken of Synoden, zou ontleend hebben, of dat zij, ter Synode samenkomende, hare macht zou afleggen, om die aan de Synode over te geven. Dit is geenszins het geval. Het gebruik of de macht van Synoden kan of moet geenerlei schade doen aan de vrijheid en de macht der particuliere Kerken; die macht heeft niet een beroovend maar een samenvoegend karakter; en iedere particuliere Kerk blgft in het eigen en zelfstandig bezit van de volle kerkelijke macht. De Synoden matigen zich ook niet aan, dat zij over andere onder haar samengevoegde Kerken de gebiedende macht zouden hebben, die aan heeren en hooger geplaatsten met betrekking tot de aan hen onderworpene lager geplaatsten toekomt; maar de Synode, als zijnde eene vergadering die voortvloeit uit de gezamenlijke en vrije overeenstemming der Kerken, heeft eene macht, die opgedragen en helpend of dienend is, terwijl de Kerken zich met vrijwillige toestemming aan de Synoden onderwerpen, omdat de orde en de stichting zulks vereischen Deze verhouding der Kerken tot de Synode moet dus eigenlijk niet afhanleeUjl-heid (dependentie) genoemd worden, en ter aanduiding van het strijdpunt of van de sekte, die hier bedoeld zijn, schijnt mij het woord Independentisme dan ook niet passend; want in goeden zin kan gezegd worden, dat eene particuliere Kerk' independent is van eene andere Kerk, of wel van Synoden, of ook van menschen, maar dat zij eeniglijk van Christus afhankelijk is : het had liever onderwerping (submissie) moeten genoemd zijn, als voortspruitende uit de gezamenlijke toestemming der Kerken, om zich tot stichting en welstand der Kerk aan die orde te onderwerpen De Kerken, waarover de Synode uitspraak doet, zijn geene andere dan hare eigene, dat is, de Kerken, die daar door hare gedeputeerden samenkomen en die de gemeene zaken aan de Synode onderwerpen, alleszins door eene vrijwillige en wederzijdsche onderwerping; en de Synode slaat haren sikkel niet in een vreemd korenveld, maar de vereenigde macht der Kerken waakt en zorgt gemeenschappelijk voor het welzijn van diezelfde Kerken" (Johannes Hoornbeek, Summa Controversiarum religionis, Ed. 2a, 1658, pag. 781—783). ^) Zie het laatste artikel van de Kerkenordening, in bijna alle hare redactiën.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen