Geen zwijgperiode.

De nabeschouwingen over de Synode loopen in heel onze pers zoO' ziachtjes aan ten einde.

Nu zou het op zichzelf niet te verwonderen zijh, wann-eer men voor geruimen tijd over da vraagstukken, die aanhangig zijn gemaakt, heit zwjgen bewaarde.

Men neemjt zoo 'iets in den regel waar.

Wij beweren allerminst, dat dan de denkkracht voor - een tijd is uitgeput.

Maar wel treedt er een zekere psychische moeheid in.

Men verlangt naar trust door afwisseling.

Men wil ^weer eens op iets anders de gedachipn spannen, O'ver iets anders schrijden en lezen.

Zelfs zou men in dit geval goede gronden voor zulk zwijgen kunnen aanvoeren.

Immers, er zijn verschillende oommissies bénoemid, die over de groote kwesties een volgende Synode van advies hebben te dienen.

Laat die mannen nu rustig werken, zoo kan m'en redeneeren. Stoor hen niet door uw geschrijf. Geef uw oordeel eerst, wanneer hun rapporten verschenen zijn.

Voor deze gedragslijn valt weil wat te zeggen.

Toch gelooven we, dat het niet in het profijt onzer kerken zou zijh, indien ze gevolgd' weajdi.

Men zal zich herinneren, dat ongeveer een Walf jaar vóór de Synode nog geschreven werd; jdiat zij', uitgenomen de kwestie Netelenbos, voor geen ingrijpen'de beslissingen zou worden geplaatst, '^T werd gerekenld op een bijizonder kalm' verloop.

En ziet, binnen een . half jaar tijds kwam^ heit eene belangrijke voorstel na het andere in en zOO verkreeg de Leeuwarder Synode een heel andeir aspect. •-•••''

Niemand zal wel be^wören, dat al die voorstellen even ideugdelijk waren voorbereid. '

Zij waren sohis zeer overhaast in elkander gezet

En hoe verrassend ook de eenstemhiigheid pp de synodale vergaidering was en hoefeer uit flje beBprékingen in de pers, welke daarop volgdfen, bleek, dat ide Synoide in den geest der kerken handelde, toch valt het niet te betwisten, dat |de Synode nog geen rijpe meening achter zich Jtiad.

Daarvoor is alles te snel in zijn werk gegaan.

Bij de uit-werking z: al dat Öan ook wel aan het licht treden.

Maar daarom is het zoo gewenscht, dat idieze vraagstukken in onze Pers van alle kanten bezien woiiden.

Dat men niet alteen 'de mannen, door de Synode benoemid, laat werken, doöh dat men algemeen aan den arbeid tijge.

Voor de cioaimisisies zelf is dat ook het aangenaamst.

Zij blijven zoo met onze kerken in voeling.

Zij kunnen kennis nemten van wat er in jden boezem onzer kerken leeft en 'daarmede rekening houden.

Hun rust wordt daarmede wel een weinig onderbroken, maar hun werk wint aan ziekerheid, . Aan zekerheid, dat zij' niet iets de kerken pogen op te leggen, maar overeenkomstig de behoeften üieir 'kerken .adviseeren.

Synodale besluiten mogen ten slotte niet in de studeerkamer worden geboren, maar zij' behooren uit den vollen drang van het kerkelijk leven op te komen.

Daarom zouden wij' onze pers willen uitnoodigen om de hiermee gemoeide ionid'erweïpen in studie te nemen len Vrijhioedig' te bespreken.

Wrijving van gedaditen mag hierbij niet woiiden geschuwd.

Zulke idiscussiën, mits in den geest van Christu^i gevoerd, brengen soms verder dan langgerekte referaten.

Natuurlijk willen wij' daarmleö niet zeggen, Idat ook onze Predikantenviergaderingen hier geen taak hebbien.

Maar de pers mag vooi'zeker wel in de voorhoede geplaatst.

En onze „Reformiatie" zal hierbij niet adhtór! blijven.

De Protestantenbond.

Ons bla|d stelt ziCh ten' doel ook verschijnselen buiten ons 'kerkelijk erf binnen den gezichtskring van onze lezers te brengen.

Als belijdende en belijdenis-'kerfcen nemen we een eigen positie in.

Maar daarom: , is het ons volstre'kt niet onvelrschillig, wat er buiten onze ni'uren voo'rvalt.

Van ieen in zielfgienoegz'aamltiieiid' in ons eigen h'UJB opsluiten m^ag geen sprake' zijh.

Wij hebben ler belang Mj^ hoe elders het kerkelijk en godsdienstig leven zich ontwikkelt of wel verloopt.

Ditmaal biedt het vijftigjarig jubileum van den Protesitantenbond, dat de vorige week werd gevierld, geïeede aanleiding om' aan dezen bond een enkel woord te wijden.

Als eenige richting 'ver van ons afs-taat, dan j|S' het vyel i^ie, welke in dezen bond is bielichaamid.

Toen hij' in 1870 door den thans nog in leven zijhden predikant Colenbranlder werd opgericht, droieg hij' een sterk uitgesproken anti-confessioneel karakter. Hij' kantte zich tegen lalle belijdenis. En wel gevoelde men, dat hien van negatie (ontkenningi) niet leven kan en dat een bond daardoor onheriroepelij'k tot ontbinding moet overgaan en heeft men daarom naar een meer positiief doel gezocht, niaar de Protestantenbond heeft zijh aan'geboiien eigenschap niet kunnen verloochenen. Door - vei!schillende redenaars werld aan dit anti-confessio^ nalisme in den oorsprong van den bonid' herinnerd. Van het begin af werkte de Protestantenbond, zoo stelde de tegenwoordige voorzitter, Ds. Schalde van Westrum, het voor, met een tweeledig program: verdediging van ide godsdienstige vrijheid tegen het confessionalisme en daarnaast een agressief optreden, het voeren van 'een krachtige propagan'da voor moderne beginselen.

Het doet stellig eigenaardig aan, als men den voorzitter hoort verklaren, dat de bonld die eerste taak voor het grootste deel' in hanlden h'eeft gegieven van d© Vereenigingi van Vrij'zinnig Hervormjden. Alsof zulk een boedelscheiding zoo gemakkelijk g; aatl

Maar in dk geval blijft de Protestantenbond anticonfessioneel.

Typeerend is ook hfeit tooneelstuk van prof. Knappert, dat bij' Idie gelegenheid is opgevoerd. Het was' getiteld „Koning Saul." Het gebruikelijke eerherstel van. historische persionen, over wie in het verleden

een hajpd oordieeJ wordt geveld, woMt hier op Saul toegepajst. Saul weïid op| dé planbeu gebracht als Ide dirager van een notol idteaal, die in zelfbewuste oaafhaakelijkheid den strijd aanbond tegen priestelrdwang en profetische gezag& aanmaiiging.

Hoe gaat dit lijlnrecht in tegen de schriftuurlijke voorstelling!

Toch moet toegegeven, dat de Prolestantenbond verhelderend heeft geweïkt. Hij gaf openlijk aan zijln vijandschap tegen alle belijdenis en inzonderheid tegen onzie belijdenisschïiften uiting. Hij' - hield niet van marchamdeeren en modderen.

Daarvoor zijin we dankbaar.

We hebben liever m0t een verklaard en openhaW: ig tegenistanider te doen, dan m0t een man met twee aangezichten.

Hoewel de koers, die de Protestantenbond uil, wil, nog niet schijnt vast te staan en dit aan het jubileum iets wijfelends gaf, zoodat de foïsche juichtoon weird gesmoord', zoo iis het toch niet onmogelijk, dat' hij! in jden haasten tijd een nieuwen giroei zal beteven.

„Het pro-ces, dat in de Hervormde Kejk bezig is zich te ontwikkelen, zal imoisBcteen een uittreding ten gevolge hebben; zou dan het psychologisch moment komen, dat dl© Bond ©ene uitbreiding tegem'oet gaat", vraagt het orgaan van den Pïo-testantenhonjd, „De Hetrvorming", niet zonder reden.

En in één opzicht is !de Bond onze berken vooruit, .n.l. in de organisatie van het cateidhetischi oniderwijb.

Wat moeit© heeft men zich daarvoor niet gegeven.

Voor miJ! ligt de uitgave van den Protestantenbond: „Tot orgianiisatie van ons Godsdienstonderwijis."

Deze bevat een schat van gegevens, waarmee zielfs 'de Gemformeeirde catecheet, odder d© noodige beur natuurlijk, winst kan doen.

Als de Geïiöformeerde hiervan kennis neemt, kan hij' werkelijk niet all© schaamte onderdrukken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen