Or God nog voortdurend openbaringen geeft.

(Slof).

A. K. te IJ. doet nog enkele vragen omtrent wat men wel ten onrechte „opienbaringen" noemt en door hem, naar we zagen evenzeer ten onrechte, gerekend wordt tot de „verlichting des Geestes".

Hij vraagt, waar de grens ligt tusschen de openaring Gods in de H. Schrift en deze „verlichting"; welke de toetssteen is, waannee hier het echte en het valsche te onderscheiden valt; en of derelijke verlichting, , valt ze iemand .te beurt, dan ok gezaghebbend, en een regel van gedraging is oor anderen.

Mijn antwoord op de eerste vraag kan kort zijn.

Grenzen kunnen alleen bestaan tusschen erreinen die in één vlak liggen. twee

En wijl dit laatste niet het geval is met het errein der Openbaring Gods in de H. Schrift en at waarop we ons hier bevinden, kan er geen prake zijn van. aanwijzing der grenzen die beide cheiden.

Oi', om het anders te zeggen, we hebben hier e doen met ongelijksoortige grootheden. Daarom s hier elke grensbepaling evenals elke vergelijing, onmogelijk.

Mcér zin heeft de tweede vraag: hoe de bizondere nwerking Gods op' ons gevoels-, wils-en bewustijnsleven te onderscheiden valt van wat uit ^ins igen zieleleven naar boven komt.

Bij het beantwoorden van deze vraag, ga vooropi, at hier de in het Woord ons geopenbaarde wil n waarheid Gods, altoos de absoluut geldende eursteen is.

Elke opkomende voorstelling of gedachte, en elke nnerlijke aandrang die zich als van buiten tot ns komend bij ons bewustzijn aandient, en in trijd is met het Woord, - moet onverbiddelijk afewezen worden.

Ze is óf het product van ons eigen verdoold ieleleven óf een inblazing van den vorst der duisernis.

Ze is dat, óók al is er in het complex van verleggingen waarmee ze zich aandient nóg zooeel dat haai' schijnt aan te bevelen.

Ik denk hier, om een voorbeeld te noemen,

aati een verhaal dat ik eens ergens las van een predikant.

De man moest naar een 'dorp op zekeren afstand, om er te preeken. Om ter plaatse te 'komen, moest hij gebrnik maken, van een stoiomboot. Hij had evenwel verzuimd het noodige reisgeld hij zich te steken. Doch daar gaf hem, zoo mesncle hij, de Heerc in, dat hij zonder toelating gerust aan boord mocht stappen. Niemand zou hem lastig vallen om de vracht.

Hij volgde die ingeving — en; inderdaad, men vergat, hem betaling van de reis te vragen.

Deze man heeft zich, natuurlijk volkomen te goeder trouw, vergist. Zijn gebruik maken van de stoomboot zonder betaling was een overtreding van het achtste gebod. Rn God zet nooit iemand aan om een Zijner geboden te overtreden.

Intusschen zal het niet in elk geval even gemakkelijk zijn als in dit, wat we als van buiten ko^ mende ingeving of aandrijving aanvoelen aan de Schrift te toetsen.

't Is mogelijk, dat we ten opzichte van de zaak de openbaring Gods in het Woord niet onderscheiden.

't Is óók denkbaar, dat de Schrift er generlei licht Over ontsteekt.

In dat geval zal het door'gaans' geraden zijn, zich in oordeel noch wil te laten leiden door wat men niet in staat is te beoordeelen.

Durft men dit niet, uit vreeze van zich tegen God te stellen, en moet er, wijl het een ernstige handeling geldt die geen uitstel duldt, tóch een beslissing vallen — dan zullen twee dingen ons doorgaans uit de verlegenheid helpien.

Bet eerste is he! oprechte gebed, dat de Heere ons van alle eigenwilligheid verlosse, en ons genade schenke om ons onbepaald aan Hem te onderwerpen en duidelijk in te zien, wat Hij wil dat Ave doen zullen,

, Het tweede, dat we ons ernstig beproeven, of niet misschien wat ons een aanwijzing Gods schijnt, gevolg is van een neiging of. begeerte die dusver niet tof ons bewustzijn doordrong.

Ock la.ngs dien weg zullen we dikwijls tot klaarheid kunnen komen.

Eigenlijk hebben we dezen laatsten maatregel attoos toe te passen. Wijl ook een van God OJÏ ons uitgaande impuls ons nooit anders bereikt dan door ons eigen zieleleven heen, is het duidelijk, iioe licht we voor vrucht van Goddelijke inwerking aanzien wat niets anders is dan proiduct van ons eigen wenschcn ot begeeren.

't Hart is arglistiger dan eenig ding; wie zal liet kennen?

Het „Wat een mensch graag wil, gelooft hij graag", geldt helaas, ook hier.

En de voorbeelden van vromen die in bepaalde verwachtingen, in-of buiten verband met een tekst, het slachtoffer waren van eigen begeeren, zijn voor 't grijpen.

Me komt hier voor den geest de droeve ges'diiedenis van een godvruchtige vrouw, die, naar zé meende van God de beloifte ontvang — ze had daarvoor ook een tekst — dat haar eenige zoon, die een toonbeeld was van goddeloosheid in eiken vorm, nog toegehracht zou woeden. Zooi dikwijls als het buitensporig leven van haar zooneter sprake kwam, haastte ze zich te verzekeren, dat God hem op zijn tijd bekeereia zoiu. Maar haar jongen stierf in zijn zonde. Toen • hij in beschonken toestand de kroeg verliet, waarin hij, onder protest van zijn lichtzinnige kameraads, zijn moeder in haar bidden spottend had nagebootst, liep hij rechtuit het kanaal in en verdronk met een vloek op de lippen.

De arme moeder geraakte door deze teleurstelling in haar verwachting, zóó in de zeef des duivels, dat ze jarenlang krankzinnig was.

Een waarschuwend voorbeeld, dat met duizend andere te vermeerderen zou zijn.

Op de derde vraag van d. K. of wat iemand zegt door Goddelijke „ingeving" te weten, ooik voox anderen gezag heeft en regel van handelen moet zijn, behoef ik wel geen breed bescheid te geven.

Natuurlijk bindt het niemand.

Natuurlijk bindt het niemand. Gezag over de conscientie heeft alleen Gods Woord.

Welk een ontzaglijke tiranie zou God zijn volk opleggen, en tot welke hulpielooze speelballen van menschen zou Hij hen maken, zoo ze zich hadden te buigen voor elke z.g. openbaring die de eerste de beste geestdrijver beweerde ontvangen te heb. ben.

Toen Hij de gave der profetie nog gaf in Zijne Kerk, vermaande Hij reeds zoo jernstig, dat men de geesten beproeven zou of ze uit Hem waren., En dan zou hij nu, nu de profetie ophield, willen, dat we ons blindelings aan al wie zich als „ziener' aandient, zouden onderwerpen?

Natuurlijk worden dergelijke „profeten" of „profetessen" — meestal z5jn het profetessen, omdat er meer, vrouwen dan mannen zijn met een overspannen zenuwleven — evenals die waarvan d. K. verhaalt, niet weinig boos, als men zich weigert te onderwei-pen aan het gezag van hun woord.

Doch dit is dan het beste bewijs, hoe weinig ze geleid worden door den Geest dien ze beweren te hebben.

'kHoop, dat het bovenstaande, al put het het vruchtbare onderwerp niet uit, m'n vragers eenig meerder licht gegeven zal hebben op dit duistere terrein.

Slechts hoop ik, dat m'n schrijven erover de belangstelling ervoor niet vermeerderd zal hebben.

Laat die, ' vooral in een tijd als de onze, waarin de vorst des duisternis druk bezig is haar te trekken naar al wat tot het occulte behoort, méér dem ooit gericht zijn op-het Woord onzes Gods.

En laat ons bedenken, dat het grooter genade en eere is, het verborgene voor onzen God te laten, dan er met een schijn van wijsheid in doior te dringen; en ook grooter genade en eere, bij het licht des Woords, door den Heiligen Geest in ons geheiligd denken en willen geleid te worden, dan om onzer onwetendheid en zwakheid wille op bizondere-wijze, als doior druk en stoot van buiten, in 't spoor te worden gehouden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen