De Afrikaansche Kerk.

II

Zal er onder den zegen Gods een Afrikaansche kerk kimnen komen, dan moet, naar de voorstelling van .dr Schlunk, radicaal gebroken woxden met de tot dusver gevolgde zendingsmethode, welk© niet'genoegzaam rekening heeft gehouden met de sociale verhoudingen, in het bijzonder met het stamverband.

Het zal wel uiterst moeilijk zijn, ona op zijn schreden terug te keeren. Ook kan nog niet worden gezegd, hoe het Christendom die verhoudingen kaïi overnemen en doorzuren. Maar toch zal het moeten geschieden, zal het geen Euppeesche of Amerik^ansche, doch een, - . Afrikaansche kerk worden.

Hetzelfde kan worden" gezegd van den godsdienst der Afrikanen. Op het oogenblik is het een mengelmoes. Honderde richtingen, kerken, secten enz. woelen dooreen. Van een zelfstandige Afrikaansclie theologie is pp geen stukken na sp-rake; de Afrikanen praten de zendelingen nog na. Maar aan een Afrikaansche kerk zender een Afrikaansche theologie valt niet te denken.

Er is echter-nog een andere moeilijkheid, welke ook zal moeten overwonnen worden, zal het ooit goed worden in het Afrikaansche Christendom.

Het betreft het zedelijke leven. En de Vraag komt op, of de zending in dit opzioht wel den goeden weg heeft bewandeld.

Zonder tegenspraak kan woerden gezegd, dat de Christelijke kerk naar het hoogste zedelijke ide-, aal hec'lt te jagen. Doch elk middel en elke w is daarom nog niet goed, om dit ideaal, zoo niet te bereiken, dan toch te benaderen.

Dr Schlunk noemt het voorbeeld van de veelwijverij; en deze kwestie is interéssant genoeg, om 'onze bijzondere opmerkzaamheid er aan te geven.

Het Afrikaansche Heidendom leeft in de veelwijverij, en voelt dit niet als oiizedelijk, als verkeerd.

De zending moet echter de veelwijverij afkeuren en bestrijden. Het zedelijk ideaal eischt liet monogame huwelijk. Wie zal dit ontkennen?

Het js dus de taak der zending, om hen, die Christen worden, van de banden der veelwijverij te verlO'Ssen. Zoo werd dan oofc als vaste regel gesteld, dat zoowel mannen als vrouwen, om gedoopt te kunnen worden, met de veelwijverij hadden te breken. D'e mannen moesten dus hun vrouwen op één na wegzenden, en de vrouwen bleven, indien 'het meerdere-vrouwen-huwelijk bestendigd werd, ongedoopt.

Denkt u dat dus in. Vrouwen ko-nden dan ook 'heel zelden gedoopt worden; alleen wanneer de man ook Christen werd, en ze liet weggaan, werdl de Doop mogelijk. Gevolg was, dat allerwege de kerken schier geheel uit eenige weinige ' mannelijke leden bestond, of ook geen voortgang ko-n hebben, daar de maimen niet met de veelwijverij' wilden breken, en de vrouwen door den band van het huwelijk zich ook den Doop' zagen ontzegd.

Was de maatregel wel goed? zoo vroeg men zich af. Ging het aan, de vrouwen, , die de prediking van het .Evangelie aannameai, niet te doopen, omdat zij gehuwd waren met een man, die nog meerdere vrouwen had? Zij waren toch zijn vro'Uw in vroegere dagen geworden, toen zij nog Heidenen waren; tevens gold het een volksgewoonts van eeuwen. En het was der vrouw onmogelijk met het stamverband te breken. Moest zij daarom ook van de kerk iJes Heeren wordeii geweerd?

Dit scheen onbillijk. En zoo werd op' den vastgestelden regel een uitzondering toegelaten: een vrouw uit een polygamisch huwelijk kon gedoopt worden, zoo zij maar als Christin leven kon.

Maar is deze oplossing juist geweest?

Terwijl tevoren de kerken uitermate klein waren, werden zij nu wel grooiter, doch hoofdzakelijk' uit vrouwen bestaande, zoodat het meermalen onmogelijk werd, om voldoende ; , nannen , VOOT ambtsdragers te vinden.

Dit is ook een heel ongewenschte toestand. Zal men dan tot de oude praotijk terugkeeren'? Dat willen en dunden de meesten echter niet Integendeel, men wil verder gaan met de uitzonderingen.

­ Is het werkelijk te rechtvaardigen, zoo wordt gevraagd, dat mannen, die twintig, dertig, veertig jaar, in vrede met twee of meerdere vrouwen geleefd hebben, nu gedwongen worden, om meerdere vrouwen weg te zenden, om den Doop. te kunnen ontvangen? Is het niet onzedelijk hun dien eisch te stellen, en onrechtvaardig, hun een onzedelijke daad te laten doen, als voorwaarde voor het ontvangen van het .Sacrament? Is het niet veel zedelijker en Christelijker, om 'hier toie te geven, en een uitzondering te maken? Trouwens, welke vrouw zal die man moeten houden? Waar moeten die andere vrouwen heen?

Echter, als men ook hier uitzonderingen toelaat waar blijft dan de grens?

Het is te verstaan, dat over dit merkwaardige punt onder de zendelingen geen overeenstemming I van gevoelen heerscht.

Maar wat zëër Opmerkelijk is: de Inlandsche Christenen geven over het algemeen de voorkeur aan de vroegere, strenge practijk.

Deze kwestie is te meer belangrijk, omdat zij in het nauwste verband staat met 'de kerkelijke tucht. En het is natuurlijk fataal, indien naast elkander werkende zendingen ia dit opzioht verschillend handelen. Dit geeft niet alleen verwarring onder de Afrikafien, maar wordt ook oorzaak van wrijving en verwi'ijdering tusschen de zendelingen.

Zal de kerk in Afrika zedelijk rein gehouden moeten worden, zal de monogamie inderdaad de regel moeten worden, , en de veelwijverij' worden overwonnen en verdwijnen, dan kan iedere terugkeer naar een slappere practijk onberekenbare schade stichten.

Maar dan is het noodig, om een practijk te ]> estendigen, "welke tot onhoudbare toestanden leidt, en hardheid en wreedheid op den troon zet. Bovendien is het resultaat van zulk een houding ' tccli hoogst zelden, dat een ideaal huwelijksleven i'wordt verkregen. Men bereikt dus met dezen strengen maatregel toch niet zijn doel!

En ook, wordt de eertijds zoo strenge practijk weer ingevoerd, worden de uitzonderingen inge-; : trekken, wat moeten dan al die Christenvrouwen, •die niettegenstaande het polygame huwelijk gedoopit ; werden? Hoe zal hun geweten daaropi reageeren? 'Moeten zij gaan aannemen, dat zij in een goddelloczen toestand leven, ongeoorloofd voor G-od en ; de. menschen ? Moeten zij dan ook van het Avondmaal geweerd blijven? Zal het gevolg niet kunnen lzijn, . dat zij onverschillig worden en in hun ziedelijk ; leven dalen? En waarom gaf dan de zending tevoren verlof? Waarom is nu zondig, wat tevoren .geoorloofd was? Dat is toch dwaasheid!

Maar anderzijds, gaat de zending voort met het bewandelen van den tegenwoordigen weg, dan blijft de zonde van de veelwijverij bestendigd, en dan wordt de Afrikaansche kerk een kerk van vrouwen.

Wat te doen? Heeft de zending inderdaad gedwaald?

Het is gemakkelijk een handboek voior de ethiek op te slaan, en te zeggen, hoe het moet of niet moet. Maar daarmede komt men hier niet klaar.

Er moet rekening gehouden met het Afrikaansche volkskarakter, met een gebruik van vele eeuwen, met een nog zeer onontwikkeld zedelijk en ook godsdienstig besef, zal een uitweg uit dezen doolhof worden gevonden.

Het ideaal blijft wenken: de eene Afrikaansche kerk, welke inderdaad een kerk des Heeren is, jen tevens een Afrikaansch karakter draagt.

Maar dit ideaal zal slechts, onder den zegen 'VGeids, kunnen bereikt worden door een arbeid van vele geslachten; en in dien arbeid zullen diep ingeleide Christen-Afrikaners een eerste plaats moeten innemen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen