Uit de Pers.

In het Kerkblad voor Oost-Indi'c geeft Ds. Van Dijk, van Keboemen, een overzicht van den Zendingsarbeid pp het Friesche terrein, waaraan we het volgende ontleenen;

Toen in 1900 door de Friesche Kerken Ds. Bakker was uitgezonden, en hij zich Keboemen tot woonplaats liad gekozen, bleek al spoedig, dat de zending hier stond voor een nieuw begin.

Het lag wel voor de hand, dat in het begin aanknooping gezocht werd bij de bestaande gemeenten. Ds. Bakker stelde zicii tot taak al die gemeenten te bezoeken. Zouden er niet enkele althans zijn, die verlangden naar geregeld onderwijs uit het Woord van God; die met open armen den dienaar ontvangen zouden, die hun den wug Gods bescheidenlijker uit zou leggen ? Men mocht het verwachten; in ieder geval moest men het onderzoeken.

In het begin leek het wel, dat de zaak nog nx-t zoo gansch hopeloos stond. Kr waren plaatsen, waar ze een helper van Ds. Bakker in een gemeentelijke samenkomst lieten voorgaan, (Jok de zendeling zelf trad een enkele maal voor een gemeente op. Hij werd in den regel vriendelijk ontvangen, maar — noodig hadden zij hem niet. Wat Ds. Bakker er van zag gaf ook waarlijk geen hoogen 'dunk van het gehalte en van de verzorging dier gemeenten. Hij woonde een godsdienstoefening bij, waarin op allergebrekkigste wijze een Schrift"edeelte gelezen werd. Midden in een pericoop werd halt gehouden, en de gemeente uitgenoodigd een psalmvei'S te zingen; dan werd de lezing weer even voorgezet en weer afgewisseld met gezang. Na den dienst verklaarden de hoorders guliveg, dat ze van het gelezene totaal niets begrepen hadden: maar ze schenen dat heel natuurlijk te vinden. Ze hadden toch aan hunnen plicht voldaan. Onder de lessenaar van den voorganger had Ds. Bakker een test met houtskool opgemerkt. Hem werd later verteld, dat daarop offers gebracht werden.

Langzamerhand werd het duidelijk, dat van de gemeenten van Sadrach voor de zending niet veel w te verwachten was. Mochten ze bij een bezoek al een vriendelijk gelaat toonen: ze bewezen daarmee slechts burgerlijke beleefdheid; het was niet van wege de blijdschap, die hun hart vervulde over den herder, die gekomen was om de afgedwaalden te zoeken en te vergaderen. Zij zagen veelmeer den wolf in hem, die de schapen wel wilde inpalmen; maar dien zij liefst op een afstand hielden. Alleen wilden ze dat niet zoo laten merken. Een Javaansch schaap behoort ook tegenover een wolf altijd beleefd te zijn.

Ook met Sadrach zelf had Ds. Bakker een ontmoeting. De ontvangst liet niets te wenschen over. Hij was van oordeel, dat de Christenen Ds. Bakker te ontvangen^ hadden als een gezondene des Heeren; en dat ze wel zonden doen met hunne kinderen te laten gaan naar zendingscholen. Veel meer kon men op dat oogenblik toch ook niet begeeren. Ondanks deze tegemoetkomende houding van den apostel keerde Ds. Bakker van zijn bezoek terug met den indruk, dat tusschen hen en ons een klove gaapte, die moeilyk te overbruggen wezen zou. En dat die indruk juist was, heeft de geschiedenis der volgende jaren wel bewezen. De gemeenten van Sadrach zijn opzichzelf blijven staan. Nu en dan zijn er enkelen uit haar midden tot ons overgekomen ; maar meerderen zijn tot den Island teruggekeerd, of liever tot de godsdienstige praktijken en de wereldbeschouwing van het Javaansche volk, waarmee ook de nog getrouwe volgelingen van Sadrach toch nooit geheel gebroken hebben.

Intusschen bepaalde zich de arbeid van Ds. Bakker tot het zoeken van het gewenschte contact met de kringen van Sadrach. Ook de Islamsche bevolking zocht hij te bereiken; en de middelen, die hij daartoe aangreep, waren het onderwijs aan de jeugd, ziekenbehandeling en colportage, waarbij hij nimmer uit het oog verloor, dat de verzorging van het bestaande, en vooral de voortdurende onderwijzing der helpers, voor de propaganda van de grootste beteekenis is.

En de arbeid bleef niet ongezegend. Tot de aanvankelijke resultaten behoorde, dat weldra op verschillende plaatsen scholen geopend, en helpers geplaatst konden worden. Bij den afkeer, die ten opzichte van dé Christelijke school aan den dag gelegd werd, en waardoor het met name in de hoofdplaats zeer moeilijk ging een behoorlijk aantal kinderen bijeen te krijgen, was het reeds een overwinning, dat na een ruim 5-jarigen arbeid op verschillende plaatsen een zestal schooltjes gevestigd waren. Waar die schoten waren, daar was ook een kringetje van hoorders, die zich des Zondags in de samenkomsten lieten onderwijzen uit Gods Woord. Op drie plaatsen werd zelfs reeds geregeld het avondmaal bediend. In het geheel waren er na vijf jaren vergaderd 125 lidmaten der 'gemeente, waaronder 83 toegelatenen tot het heilig avondmaal. h Aan 180 kinderen werd op de scholen onderwijs P gegeven, en eiken Zondag kwamen ongeveer 200 menschen onder het gehoor des Woords.

Ds. Bakker zegt zelf van het bereikte resultaat: z ^Vergelijking van deze getallen met die van ver­ K leden jaar doet zien, dat er vooruitgang is, al is deze dan ook niet groot. En een kleine vooruitgang zegt reeds zooveel. Men leert hier den dag der D kleine dingen groot achten. De listen en lagen des g vijands zijn op Java niet minder geweldig, dan in de eeuwenoude beproefde Kerken in Nederland. g Dat nochtans het zaad des Woords ook op Java f niet geheel verstikt is, is een bewijs, dat de Heere werkt*. e

En zoo. is het. Niemand zal den zegen gering achten, welke in zulke cijfers opgesloten ligt, als hij een denkbeeld heeft van de bezwaren en den tegtnstand, die overwonnen moeten worden. Hoe moeilijk is het niet, in het begin de noodige aansluiting te krijgen met eene bevolking, wier taal men niet dan ten koste van groote inspanning zich eigen maakt. Hoeveel schuchterheid en wantrouwen moet er overwonnen 'worden, eer iemand bereid gevonden wordt om eens zijn aandacht te 'schenken aan de boodschap, dien wij brengen. En dan, wat tal van bezwaren worden op den weg gelegd van hem, die aanvankelijk eenige neiging toont om de blijde boodschap aan te nemen. Vooral daar, waar aanvankelijk iets bereikt schijnt te wezen, wordt de tegenstand wakker. Het gebeurde in Premboen, dat de woning van den helper, die daar sedert eenige maanden gevestigd was, door kwaadwilligen in brand gestoken werd. En al behoort zulk eene vorm van bestrijding tot de hooge uitzonderingen, de jong Christenen, en vooral zij, die Christelijke aspiraties toonen, worden vaak op een zware proef gesteld. Daarbij zijn ze in den beginne vaak eenlingen in hunne dessa, en eenlingen in hunne familie. Geen wonder, dat meermalen de proef te zwaai bleek. Zoo gebeurde het ook wel, dat op eene plaats aanvankelijk vaste voet verkregen was, dat er geregeld des Zondags of in de week voor een krmgetje van hoorders geregeld onderwijs gegeven kon worden, en dat op een gegeven oogenblik het gehoor verliep, en de vooruitgeschoven post moest worden opgegeven. Ook bij de toegetredenen zelf is vaak allerlei misverstand, en is de zonde nog zoo machtig, dat een deel van het gewonnene weer verloren gaat, door in de oude terug te vallen, en in het oude bijgeloof. Als men met al die moeilijkheden en teleurstellingen kennis heeft gemaakt, en zich somwijlen daardoor heeft laten neerdrukken, dan gevoelt men J toch, dat er een werk Gods in is, als bij het opmaken van de eindrekening telkens geconstateerd mag worden: wij vorderen toch; er is iets dat J beklijft, en wij winnen terrein.

Vooral in den aanvang eener zending is het van zooveel gewicht, dat men verder en verder zijne posten uit kan zetten; dat men vasten voet krijgt op meerdere, plaatsei.; dat het terrein, dat men bestrijkt, grooter en grooter wordt. Welnu, in dat opzicht mocht Ds. Bakker, toen hij tot anderen arbeid geroepen werd, n.l. tot het opleiden van helpers bij deri Dienst des Woords voor heel het zendingsterrein der Ger. Kerken, met voldoening en dankbaarheid terugzien op den korten tijd zijner zendingswerkzaamheid. De zending, door de afwijzende houding van Sadrach en de zijnen teruggedrongen, had in de afdeeling Keboemen weer vasten voet gekregen. Het contact met de bevolking was hersteld, en werd geregeld onderhouden. Keboemen, Karanganjar, Premboen, Pamrian, Glonggong, Bandjoer, Krakal waren zoovele plaatsen, waar het licht des Evangelies op den kandelaar stond, 011 al was het getal niet groot dergenen, die zich in dat licht verblijdden, het liet toch niet na van meerderen de opmerkzaamheid te trekken, en langzamerhand hunne belangstelling gaande te maken. Zelfs had Friesland in het Keboemensche zijne Medische zending met een hulpziekenhuis te Krakal. Daar werden dagelijks een 40-tal patiënten verzorg ', aan wie door woord en daad de liefde van Christus getoond en bekend gemaakt mocht worden. En ook van dien arbeid waren reeds enkele vruchten aan te wijzen.

Züo was er dus weer een fondament gelegd. De Heere had Zich bij dien moeitevoUen arbeid niet onbetuigd gelaten. Ook heeft Hij Zich niet onttrokken toen het werk door het heengaan van Ds. Bakker onderbroken werd. De stagnatie in den arbeid v, as slechts van tijdelijken aard. .Sedert is door Zijne gunst de omvang van de zendingswerkzaamheid door Friesland, en van de bereikte resultaten, gestadig toegenomen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen