Pers-stemmen.

0. .0

Elders in ons blad houdt Dr H. Beets beschouwingen over deze Synode.

Betere voorlichting konden onze lezers niet ontvangen.

Wij kuimen dan ook onze , , L^ersstemmen" da.aromtrent tot een minimum «beperken.

Eerst willen we wijzen op een punt, waarbij Dr Beets zelf ten nauwste is betrokken.

De (Am.) , , Wachter" meldt, dat tot hoofdredacteur van dit blad werd herbenoemd Ds H. Keegstra. , , Eer men stemt voor den hoofdredacteur van , , The Banner", dient Dr H. Beets, de tegenwoordige hoofdredacteur, een schrijven in, luidende, dat liij waardeert, dat de Publicatie Commissie hem wederom renomineerde als hoofdredacteur van „The Banner". Hij verzoekt echter niet als zoodsmig in aanmerking te komen, omdat de verantwoordelijkheid en arbeid als hoofdredacteur steeds zwaarder worden, terwijl zijn werk alS zendingsdirecteur steeds uitgebreider wordt, zoodat het hem soms moeilijk is om aan de dubbele taak recht te laten wedervaren. Deze verklaring wordt voor kennisgeving aangenomen. De Synode willigt zijn verzoek in om tot het einde van 1928 te mogen tungeei'en, als wanneer het precies vijf en twintig jaar zal geleden zijn, dat hij dezen arbeid begoii. Verder wordt een motie gepasseerd den dank der Kerk uit te spreken voor den langen en trouwen dienst. Gekozen wordt nu als hoofdredacteur van „The Banner" Ds H. Kromminga."

Nog nooit hebben we „The Banner" onder de oogen gehad, waarin Dr Beets niet als hoofdredacteur fungeei'de.

Wij kunnen ons beide moeilijk los van elkander denken.

Hij had de pen van een vaardigen schrijver.

Zijn artikelen waren steeds forsch en tintelden van nieuwe ideeën.

Voor , , The Banner" beteekent zijn heengaan een verlies.

Wij hopen, dal Ds Kromminga dat eenigermate zal kunnen vergoeden.

Des te meer stellen we het. op prijs, dat Dr lieets zijn medewerking aan ons blad, welke uiteraard niet zoo tijdroovend is, bestendigen wil.

Misschien ontvangen we nu nog wat meer van zijn hand.

Overigens hebben de beide kerkelijke bladen voordeelig geboerd.

Hoe groot hel batig saldo is, v^onden we niet gepubliceerd.

Wel, dat alleen 13.000 dollar kon worden uitgekeerd aan de ïheol. School en Calvin College.

Het overige — hoeveel dat is, staat er niet bij — „is .uitbesteed voor nieuwe machines, kantoorgereedschappen en verbeteringen op de gebouwen."

Men moet n.l. weten, dat de Chr. Ger. Kerk een eigen dnüvkerij heeft, waar behalve „The Banner" en „De Wachter" nog wel andere drukwerken van de peis komen.

Ook deze zullen wel revenuen hebben afgeworpen.

De honoraria van. de mederedacteurs en de hoofdredacteurs konden over heel de linie worden vei'hoogd.

Hoe sterk de Kerk aldaar zich inlaat met de interne aangelegenheden van He kerkelijke pers, blijkt wel uit het volgende Synode-besluit:

De Commissie van Praeadvies rapporteert verder:

1. Ten opziclde van het openen van nieuwe rubrieken in onze kerkelijke pers zijn er drie instructies ter tafel; namelijk, twee van Clasis Zeeland en eén van Classis Wisconsin (Agenda, Bart. II, p. XVIII). Deze drie instructies behelzen echter twee zaken:

1. Om de rubriek „Beschouwingen en Critiefcsn" m „De Wachter" te heropenen.

2. - Om soortgelijke rubriek in „The Banner" te openen. Aangaande het hexopenen van de rubriek , , Beschouwingen en Critielten" in „De Wachter" adviseert uwe Commissie de Synode uit te spreken niet op deze zaak in te kunnen gaan:

a. Wijl de rubriek, blijkens Acta Synodi 1908, p. 47, nimmer opgeheven is geworden, en er slechts een naamsverandering plaats groep;

b. Wijl zaken, " die vroeger onder het hoold „Beschouwingen en Critieken" behandeld werden, thans voldoende in de rubriek van den hoofdredacteur en van „Kerkelijk Leven" behandeld kunnen worden, ;

c. Wijl natuurlijk iedere kerkeraad of classis, mocht men daaraan behoefte gevoelen de vrijheid heeft den redacteur te wijzen op zaken, die huns inziens noodig besproken moeten worden.

Aangaande het openen van een soortgelijke rubriek in „The Banner', adviseert uwe Commissie de Synode uit te spreken, dat er geen behoefte aan eien dergelijke rubriek in , , Te Banner" bestaat:

Wijl artikelen van bedoelden aard zeer wel in de rubrieken „Editorials" en , , Our Doctrine" kunnen be­ handeld worden.

Aldus besloten.

Men heeft ons weleens verzekerd, dat eenige zaak, welke op geestelijk gebied ligt, in Amerika alleen kans van slagen heeft, wanneer de kerk als instituut haar ter hand neemt.

Wij vreezen weleens, dat die op den duur top-, zwaar zal worden.

In elk geval lijkt het ons juister, dat de kerk als instituut niets op zich neemt, wat de Kerk als organisme volbrengen kan.

De laatste gunt men soms te weinig gelegenheid om zich naar haar aard ie doen gelden.

Gelukkig zijn er teekenen, welke toonen, dat men dit ook in Amerika begint in te zien.

Bijzonder trof ons het volgende in het Synodeverslag :

Dr P. J. Kromsigt van Amsterdam en vertegenwoordigende de classis der Hervormde kerk van genoemde stad omtrent den arbeid onder de N"ederlandsche emigranten in Canada en spreekt m«t groote waardeering over onzen arbeid onder dezen. Beantwoord door Dr Y. P. de Jong.

Dr Kfomsigt, voor wien het „separatisme" de nachtmerrie is op een Synode van , , separatisten".

Heelemaal niet bang, dat het dak van het Synodegebouw op zijn hoofd zou neerstorten!

Het is wel een curiosum!

Hieruit blijkt, dat zelfs Dr Kromsigt in het buitenland niet dezelfde is als in zijn vaderland.

Het overtrekken van de grenzen heeft ook op hem een mysterieuse uitwerking gehad.

Maar natuurlijk zal hij^ in ons land wel zijn filippika's tegen de vrije kerken en het „separatisme" met herstelde krachten hervatten.

Wiij leven nu eenmaal in een wonderlijke wereld.

Naar wij vernemen bevatte de „Grand Rapids Press" het bericht, dat de Synode de konklusies van het rapport inzake de vermakelijkheden heeft aangenomen en dat in de plaats van Ds B.. K. Kuiper tot hoogleeraar in de kerkgeschiedenis is benoemd Ds H. Kromminga.

De Synode te Budapest.

" ]n afwachting van de artikelen, welke prof. Sebestyen beloofde in ons blad te zullen schrijven over de Synode te "Budapest, namen wij vast uit „De Bazuin" dit artikel van prof. Bouwman over:

De landssynode der Geref. kerk in Hongarije, die om de tien jaren gehouden wordt, werd 8 Mei 1.1. te Boedapest geopend.

De openingssamenkomst werd gehouden in de kerk aan de Calvijnplaats, waarin Dr Desiderius Balthazar voorging.

De rijksbestuurder, Nie. Horthy, zelf lid van de Gereformeerde kerk, ontving de leden der Synode, en hield daarbij de volgende toespraak: „Met hartelijke sympathie begroet ik hier de landssynode van de Gereformeerde kerk van Hongarije, welke zich gereed maakt door hervormingen en nieuwe regelingen aan de behoeften van het nieuw opbloeiende nationale en kerkelijke leven te voldoen. .Als trouwe zoon van onze kerk volg ik met warme belanigstelling en aan-. dacht het werk van de kerk, dat tot doel heeft liet echte geloof steven en de gelouterde zedelijkheid te bevorderen, en hetwelk uitzicht geeft op de schoonste hoop. Tot de heerlijkste resultaten, die wij in het laatste tiental jaren verkregen hebben, moeten wij bovenal rekenen de versterking van het godsdienstig bewustzijn, dat zich overal openbaart. En tot de meest beteekenisvoUe taak der kerk behoort het in deze richting werkzaam te zijn. Want, terwijl de kerk in de harten barer leden het religieuze leven aankweekt, en op deze vyijze een grondslag legt voor de eerbied voor de wetten, openbaart zij zich als de sterkste pijler der burgerlijke orde en de beschermer des vaderlands, - voor welks welzijn te werken wij immers allen — zonder onderscheid van belijdenis — met toewijding van al onze krachten bereid zijn. Terwijl ik u dan van harte dank, dat gij mij bij het begin van uwen zegenvoUen arbeid hebt opgezocht, smeek ik den zegen van den Almachtige voor alle leden der Synode af, opdat deze tot welzijn van ons land en onze kerk rijke .vruchten drage."

Als afgevaardigden van buiten waren tegenwoordig: Prof. Dr Duncan van de universiteit St. Andrews; van de vereenigde vrije kerk van Schotland: Rev. Quuen; uit Amerika Dr Mac. Farland, en van de organisatie Life and work: Dr Adolf Keller.

Door den ouderling-voorzitter der synode werd gewezen op de groote verliezen, die de Gereformeerde kerk van Hongarije tengevolge van den vrede van Trianon had verloren. Van de 2086 Gereformeerde gemeenten bleven in het verkleinde Hongarije slechts 1020, en van de 2.659.412 zielen niet meer dan 1.670.144.

Een gewichtige beslissing werd genomen op het punt van de gemengde huwelijken. Volgens de wetten van de Gerefoirmeerde kerk mogen de paedagogen, die in dienst der kerk zijn, slechts met de aanhangers van de Gereformeerde ot Evangelische kerk in hët huwelijk 'treden. Er was een voorstel, om deze 'bepahng te verruimen, namelijk, ükt een gemengd huwelijk geoorloofd zou zijn, mits de Gereformeerde religie van de - kinderen van beide geslachten door een schriftelijke verklaring verzekerd zou zijn. Dit voorstel werd afgewezen.

Een van de gewichtigste besluiten der Synode was, dat omtrent de kerkelijke tucht. In een principiëele verklaring werd uiteengezet, dat Christus is het hoofd der kerk en dat in zijn naam de sleutelmacht moet worden uitgeoefend. Om de heiligheid der kerk beter te doen uitkomen, werden de volgende maatregelen getroffen.

De tucht, welke tot hiertoe bestond in de bestraffing en in het ontnemen van het actieve en passieve kiesrecht, werd uitgebreid, doordat de kerk de zondaren uitsluit van het heilig avondmaal, en van het gebruik der overige kerkelijke rechten, met uitzondering van het kerkbezoek, den doop der kinderen en de mogelijkheid om do kinderen naar de Gereformeerde scholen te zenden.

Als duur van de geldigheid der straffen werd ten hoogste vijf jaren gesteld. Herhaalde waarschuwing en vermaning moeten aan de toepassing der kerkelijke tucht voorafgaan.

Uit deze bepalingen omtrent de kerkelijke tucht blijkt, dat de Hongaarsche kerk een periode x.an geestelijke verdieping ingetreden is. Zij ontplooit zich al meer als eene vergadering van geloovigen, aaar het Calvinistische ideaal. Zij is nog wel niet wat zij moet zijn, maar er ïs een 'ernstig streven om zich als Gerefonneerde kerk te openbaren.

De Synode te Tulsa.

Nog een derde Synode trekt onze belangstelling .l. die van de Presbyteriaansche Kerk in Amerika.

Vooral de zaak van het Seminarie te Vrinceton taat voor ons in het brandpunt.

Zij is nog niet tot een beslissing gekomen, maar oor een jaar uitgesteld. , . •

In het kort deelt „De. "(Am.), Wachter" mee:

Dezer uagen was ook de Presbyterian Church (North) in Generale Synode te Tulsa, Oklahoma, vergaderd. Reeds meer dan eens schreven we in 't verleden over wat er in die Kerk omgaat tegenwoordig. Om onze verwantschap met die Kerk*in leer en kerkregeerinjg is er onzerzijds ook in hare aangelegenheden meer dan gewone bela.n, gstelling.

Sommige zaken, waarvan we wisten, dat ze ter behandeling zouden voorkomen, stonden bi] ons natuurlijk op den voorgrond in die belangstelling. Met verlangen zagen we uit naar bericht dienaangaande.

Wel het meest waren we benieuwd naar wat er met Princeton's Seminary gedaan zou worden. En het bericht heeft ons gemeld, dat er nog niets mede gedaan is. Ja, er zijn natuurlijk wel rapporten geleverd, een meerderheids-en een minderheidsrapport; er zijn vurige speeches afgestoken en ook wel besluiten gevallen. Maar ee'iie oplossing is er niet gevonden.

Noch het meerderheids-, noch het minderheids-rapport werd aangenomen. De beslissing werd uitgesteld tot de vergadering der volgende Generale Assembly in 1929; de bestaande Commissie van Elf, die in 19f26 werd benoemd, gecontinueerd en alle Presbyterische bladen verzocht, om zich gedurende een jaar van 'discussie over deze zaak te onthouden. En aan de Board of Directors (van Ret Seminary) werd de opdracht gegeven, om onverwijld stappen te nemen tot het bijleggen van de geschillen in het Seminary en te rapporteeren aan de General Assembly in 1929.

Nog geen beslissing! Nu vereffening en oplossing der moeilijkheden gezocht achter gesloten deuren! Goed en wel, maar nu mogen de rechtzinnigen wel dubbel op hun hoede wezen. Want nu zal men de ruggesteun van het getrouwe, meelevende volk missen, en dat volk zal missen bekendheid met het verloop dei' zaken en alzoo misschien in slaap gesust worden. We zijn inderdaad verre van gerust. En de bladen zich van ciiscussie onthouden? .Maar als die Commissie van Eli, of de Board of Directors gedurende het jaar van zoogenaamde wapenstilstand eens verkeerde dingen doen, mag de kerkelijke pers dan wel zwijgen? Immers neen. Ook de mannen van de pers hebben hunne verantwoordelijkheid voor God.

Er was een verzoekschrift ter tafel onderteekend door 10.000 orthodoxe predikanten en ouderlingen om geen wijziging te brengen in het beheer van het seminarie te Princeton.

Over zulk' een massa-petitionnement sprak de Synode haar afkeuring uit.

Wij weten niet in welke bewoordingen die afkeuring is uitgesproken.

Als men zich tot het formeele beperkte kan daartegen niets worden ingebracht.

Als het materiëele daarmee ma, ar niet in een hoek wordt geduwd.

In „De Rotterdammer" geeft prof. H. J. G. van And el nog deze interessante bijzonderheden.

Het begin der vergadering toonde aldra dat er spanning in de lucht zat. Er waren vier candidaten voor president: een ultra-fundamentalist, bankier Smith van Philadelphia, die verleden jaar tot aller verwondering zijn stemmen had 'overgedaan aan Dr Speer, moderaat d.; r moderaten; een geprononceerde lundamentaJist, Dr J. A. Dunkel van Indianapolis, als zoodanig aangekondigd, ja zelfs met grooten durf „partijman" geheeten, , alsof de echte Calvinisten niet het recht hadden op alle zetels in een historisch Gerelormeerde Kerk; een moderaat fundamentalist, Dr H. K'. Walker van Los Angeles, en een liberaal Dr Mc. Afee van het liberale Mc. Cornick Seminarie te Chicago. De eerste en de laatste trokken zich terug. Bij de verkiezing bleek Walker 593 en Dunkel 318 stemmen op zich te vereenigen. Dit leek oogenschijnlijk een repetitie te worden van 1927, doch men moet niet vergeten, dat Walker verscheidene stemmen moet gehad hebben ter wille van de hoffelijkheid — hij-was een Westersch candidaat en de Synode was in het Westen — en ter wille van de tactiek: Tal van gepronoiiceerde fundamentalisten moeten op Walker gestemd hebben, om de „moderaten" gunstig te stemmen in de Princeton zaak.

Twee dagen later was er een incident, dat toont hoe na tien jaar de hekken verhangen zijn. Het is ide gewoonte ex-presidenten u'it te noodigen de Synodes bij te wonen om een soort groet of zegenbede uit te spreken. Patten, die van wege zijn hoogen leeftijd niet komen kon, had een brief gestuurd, om de Princeton-zaak te bepleiten en deze brief werd in circulaire-vorin uitgedeeld. Toen haalde Dr Henry van Dyke een streek uit, die de twijfelaars onder de

fundamentalisten wakker maakte en de heels Synode beroerde. Hij, die eens met meerilerheid van Stemmen Synode-president was gekozen^' moest nu uitspreken: „Ik ben liberaal. Als gij mij' uit de kerk werisciht te zetten, zult ge dat met wettige middelen moeten doen. Het zou mij diep spijten, indien ge slaagdet, doch ik zou voortgaan de^n onuitputtelijken rijkdom van Christus te verkondigen." Even later liet hij zich echter ontvallen: „Daar is slechts één kwestie, en dat is de kwestie of Princeton Seminarie toebehoort aan een groep directeuren of aan de Presbyteriaansche Kerk. Ik ben voor de Kerk." Toen kon een heethoofd zich niet langer inhouden en hij riep door de zaal: „Gij zijt .buiten de orde!" Doch Dr van Dyke was niet spoedig uit het veld geslagen, liet de vriendelijkste stem boog hij zich over naar zijn gelioor en riep uit: „Ben ik buiten de orde, heeren? ", waarop tallooze stemmen riepen: „Neen, neen, neen!"

Den derden dag (Zaterdag 26 Hei) begon het debat over Princeton. Toen men niet klaar kon komen, moest men Maandag de zaak voortzetten. ledere partij wilde graag winnen en toch was iedere partij beangst, dat ze het onderspit zou delven. De liberale heeren hielden zich koest, bang dat ze iets bederven zouden door onvoorzichtige woorden. Het was zoover gekomen, schrijft de liberale „Christian Century", dat de liberalen, die eens de leiders der Synode waren (1918), nu liefst alle kastanjes uit het vuur lieten halen door de „moderaten" (onder de ethischen en fundamentalisten). Eindelijk sprong er een Westelijk afgevaardigde naar voren, die smeekte, dat de vergadering Dr Speer en DT Stevenson vragen zou om advies.

Dr Speer was verleden jaar voorzitter der synode. Daar lie't hij zich verleiden om de gansche vergadering tie Apostolische geloofsbelijdenis te doen opzeggen, ten einde hen gerust te stellen, die meenden, dat de Presbyteriaansche kerk voortaan niet meer geloofde in het „geboren uit de, maagd Maria". Nu had hij de openingsrede uitgesproken naar aanleiding van den tekst: ^„En zij gingen aUen naar Jeruzalem om Jezus te zoeken", waa.rin hij er den nadruk op legde, dat de Zaligmaker niet naturalistisch kan verklaard worden. En gedurende den loop van het jaar heeft hij ergens uitgesproken, dat er vijanden van de waarheid in de kerk waren geslopen en dat de wachters op hun hoede moesten zijn. Dr Speer was dus de man van het oogenblik. Hij 'was „moderaat", en toch niet naturalistisch. Hij is genoemd: de Presbyteriaansche staatsman, omdat hij menigmaal het •schip door de branding heeft gevoerd. Doch hoe* wijs Dr Speer ook moge wezen, hij heeft niet meer het vertrouwen der orthodoxen, omdat niemand weet, wat men van hem denken moet, al is het dan ook, dat hij op de een of andere wijze wil vasthouden aan iets wonderlijks in de incarnatie.

De vergadering wachtte vol spanning naar wat de kleine, grijze wijsgeer en diplomaat zou verklaren. Als hij de Princeton-mannen in het gelijk stelde, zou hij de moderaten voor goed van zich vervreemden en — daar hoort hij krachtens zijn heele houding bij. Als hij de moderaten zou bijvallen en zou verklaren, dat er in Princeton niets op het spel.stond dan een reorganisatieplan, dan zou hij zijn geweten in de klem brengen, want zelfs de liberale ^.Christian Century" constateerde, dat het in Princeton geen kwestie van louter organisatie was, doch bovenal van leer en van verhouding tegenover de liberalen. Toen verklaarde Dr Speer ooder plechtige stilte, dat het aan ieders consciëntie moet overgelaten worderf om te spreken of niet, dat z ij n consciëntie hem niet drong te spreken, en dat hij wachten wilde, tot'la.t hij meer licht had.

Daarna sprak Dr Stevenson. Hij kwam met het oude praatje, dat er verdeeldheid was onder de faculteit, en dat de heeren zelfs geen bidstond meer wilden bijwonen, dan ondier voorwaarde, dat er geen sprekers vrm de faculteit zouden zijn. En toen: „Indien men wil, dat ik wegga, laat men het zeggen: ik ben ten allen tijde bereid". Doch waarom is DT Stevenson niet weggegaan, ais elk man van eer doet, die het in een instituut niet kaai uithouden als leider, omda, t de meerderheid van andere gedachten is? Waarom heeft hij beproefd zijn synthese-tactiek door te drijven en het land in rep en roer gebracht om Princeton moderaat te maken?

Doch de woorden misten hun uitwerking niet. Vele gevoelige zielen verloren vertrouwen in de meerderheid van de faculteit van Princeton, omdat... ze niet samen kon bidden met de m.inderheid. Zulk onverzoenlijk Christendom verdiende den steun der ware geloovigen niet.

Thans kwam hulp opdagen van ongedachte zijde. Er is in de Presbyteriaansche kerk van het verre Westen een zes a zeven-voetige reus. Dr Mark jMatthews, die den bijnaam heeft van , de lange pijnboom der Sierras". Deze bekende fundamentalist heeft een kerk van meer dan 5030 leden, indien ik me niet vergis, en is een redenaar en een adviseur, naar wien men gaarne luistert. Verleden jaar schreef Matthews tot groote verwondering van velen in (j, a „Baptist-Fundamentalist" (een niet-Presbyteriaansch blad dus), dat de Princeton-mannen zich do zaak wel wat donker voorstelden en dat niemand Princeton eenig kwaad wilde doen. Matthews was dus een X, een onbekende grootheid. En thans kwam hij voor don dag met .een idee, geopperd door den bewerker van het reorganisatie-plan (den vorigen Zaterdag) met don wenk aan Matthews, om de idee over te nemen; de idae nd., om de directeuren van Princeton te verzoeken, de zaak opnieuw te overwegen en inmiddels de Synode een jaar uitstel te doen verleenen aan de reorganisatiecommissie, alias het nieuwe bestuur. Hij bewoog de fundamentalisten door de opmerking, dat de Heilige Geest deze idee in het hart van Dr Thompson móest gelegd hebben, on de moderaten door dramatisch te eindigen: „Geef me een jaar, nog een jaar!" Toen werd er gestemd en met 520 voor en 391-tegen werd het voorstel tot een wapenstilstand aangenomen.

Wat er van te zeggen? Het is bijna zeker, dat de uitgesproken fundamentalisten zich niet sterk genoeg gevoelden om het er op te wagen, en dat de moderaten evenzeer twijfelden of zij een meerderheid zouden halen. Het is vast en zeker, volgens de „Christian Century": dat 'Ie liberalen den mond hielden, dat de rechtsche fundamentalisten op elke Synode met dezelfde krachtige mannen en in grooteren-getale aanwezig zijn, en 'dat de moderaten een vlottende bevolking uitmaken op elke Syode, Het lijkt ons toe, dat we dit getuigenis van eigen armoede moeten aanvaarden voor de waarheid. Voor het oogenblik was de oplossing van Matthews dus de beste, ook al kwam ze uit vreemden mond.

De htcht boven dit oude Calvinistische bolwerk blijft zwaar bewolkt.

Worde overal waar Gereformeerden wonen veel gebeden, dat de Heere nog uitkomst geve.

HEPP.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen