Buitenland.

Duitschland. Het is bekend dat Lutber in zijn eerste reformatorische periode gewild heeft, dat het kerkelijk leven zich vrij zou kunnen ontwikkelen; voorloopig moet de kerk zich laten regeeren door den vorst van bet land; later als het volk er voor opgevoed was, zou de kerk zich zelve kunnen regeeren. Het verloop der historie heeft getoond, dat de ketk zich nooit heeft kunnen ontwikkelen om het juk der voogdijschap van de landsoverheid af te werpen.

Het is in Pruissen nu zoo ver gekomen, dat het recht en de vrijheid der kerken, om een eigen herder en leeraar te kiezen, zeer beperkt worden zal door de invoering eener nieuwe wet op het benoemen van predikanten; welke wet wij in ons blad reeds uitvoerig bespraken. In de Rijnprovinciën en Westfalen werd tegen die nieuwe wet ernstig geprotesteerd, doch zonder gevolg. En welke bewijsgronden voert men aan om de kerken met de nieuwe regeling te verzoenen! Predikantsgezinnen verkeeren dikwijls in een toestand, waardoor verplaatsing dringend noodzakelijk wordt, maar het kerkbestuur was dan machteloos. De Roomsche kerk wordt door den schrijver eener brochure over dit onderwerp ten voorbeeld genomen: van boven af wordt in alle stilte hier een ongeschikt dienaar verplaatst en een geschikt persoon geplaatst. De kerken zaten daardoor niet gebonden, want als zij een ongewenscht man tot predikant hebben, dan worden de klachten van de „Kitchen voorstand" door het kerkbestuur gaarne aangehoord, en die besturen zijn o, zoo gewillig om met „gerechtvaardigde wenschen" rekening te houden. Daarbij zijn in vele gemeenten de „kerkelijkgezinden" in de minderheid, zoodat zij door de liberalen overstemd worden. Neen, dan is het veel beter, dat de besturen zorgen, dat overal rechtzinnige predikers komen.

Van de brochure, waarin deze dingen betoogd worden, verscheen in korten tijd een tweede druk. Wij voor ons betreuren het, dat de vrijmaking van de Pruissische landskerk niet verwacht wordt in den weg van meerdere zelfstandigheid en vrijheid der plaatselijke kerken, maar in dien van uitbreiding van de macht der kerkbesturen. Het schijnt alsof voor vele Duitsche Christenen de Heiland niet gesproken heeft: Eén is uw Aleester, namelijk Christus, en gij zijt allen broeders. Door dat eene woord des Heeren is alle hiërarchisch streven, gelijk zich dit ook in Duitschland openbaart, veroordeeld,

Engeland. Onrust.

In een Christel^k blad, in Engeland uitkomende, The Christian, lezen wij, dat het jaar 1908 dat weder tot het verledene behoort, ge karakteriseerd wordt door onrust. Door de natisQ zijn geruchten van oorlog gegaan, terwijl het ook op maatschappelijk gebied alles behalve stil is geweest. Op het terrein der religie heeft de onrust mede den boventoon gehad. De vrijheid die zekere lieden die anderen onderwijzen willen; genomen hebben, om „te propheteeren uit hun eigen hart", heeft hare uitwerking gehad, dank zij de nieuwsbladen die belust zijn op sensatie verwekkende nieuwtjes, welke er tuk op waren om al deze soort dÜngen mede te deelen, teneinde de algemeene onverschilligheid tegenover God te vermeerderen!

Voorts zegt hetzelfde blad: „Wij schijnen nog in het droge seizoen te verkeeren. Er is een echte hongersnood ten opzichte van het Woord van God. Niet dat het Woord Gods niet wordt gesproken, of dat het boek waarin Gods wil te lezen is, niet onder ieders bereik valt; maar de menschen laten dat boek liggen om acht te geven op de geschriften van menschen. Daardoor hebben de Goddelijke begrippen van zonde eh gerechtigheid, van red ding en oordeel, niet de kracht die zij vroeger hadden, en evenzoo schijnt men aan de macht, die vroeger gevangenen vrijheid en den blinden het gezicht gaf, niet meer te gelooven. Het stemt evenwel tot blijdschap, als men opmerkt dat in menig opzicht de waarheid in liefde wordt gesproken, en dat voortdurend mannen en vrouwen aan de kerk worden toegevoegd; maar met dat al zijn vele lampen zonder olie en vele belijders hebben den naam dat zij leven en zijn in werkelijkheid dood.”

Het komt ons voor, dat het methodistisch orgaan den toestand van het Christelijk Engeland juist teekent en dat deze teekening veel gelijkt op de geestelijke gesteldheid van Nederland.

Frankrijk. De gouverneur van Madagascar Augagneur gaat voort met het tegenwerken der Protestantsche zendbg op dit groote eiland. Volgens een brief van den missionair Escarde zijn er geen gebouwen van RoomscbgezindeB gesloten. In het begin van 1908 liet de gouverneur de gebouwen die door Engelsche zendelingen gebruikt werden, weder openen, maar zes gebouwen van de Fransche Protestantsche zendmg en 38 van de Amerikaanscbe missie bleven gesloten, eenvoudig omdat de gouverneur dit aldus verlangde.

In December i.l. heeft Augagneur bepalingen gemaakt omtrent begrafenissen. Hij verbood & t, bij het ter aard bestellen, de vergaderde schare zou zingen of bidden. Godsdienstige liederen en liturgische gebeden mogen alleen dooi Europeesche ambtsdragers gezongen of uitgesproken worden. Op het berkhof mag niemand' zonder verlof van den ambtenaar der Fransche, ^ republiek het woord voeren; de tekst van de rede moet den ambtenaar medegedeeld worden; in het zingen en bidden is de zendeling vrij.

Nu moet men hierbij in aanmerking nemen dat de inboorlingen van Madagascar alleen in groote steden begraafplaatsen hebben; de graven op de dorpen worden op gronden van particulieren gedolven. De beidenen die dikwijls in de wildernis hunne dooden begraven, laat men ongestoord hunne offers slachten; zij kunnen zien daarbij vrij bedrinken, en hunne liederen, die meest krijgszangen zijn, zingen. De Christenen mogen echter niet zingen; inboorlingen die als predikanten dienst doen, mogen geen woord spreken, terwijl de toespraken van Europeesche dienaars eerst aan de ambtenaren moeten voorgelegd worden, welke ambtenaren 50 tot 60 kilometers ver weg wonen. Bovendien begraven de Madagascars hunne dooden reeds 6 a 7 uur na hun overlijden, zoodat men kan zeggen dat de bepalingen Christelijke Protestantsche b^rafenissen zoo goed als onmoge» lijk maken.

Oostenrijk. De „los van Rome"-beweging.

Bij het begin van de „los van Rome"-beweging in 1899, schreef de bekende letterkundige Peter Rosegger: De quaestie van het overgaan tot de Evangelische kerk blijft van geslacht tot geslacht aan de orde. In den loop van den tijd trekt de broeder de zuster, de viiend den vriend, de geheele verwantschap mede, en na 50 jaar kan er werk tot stand gebracht zijn, dat beteekenis heeft voor de wereldgeschiedenis, al is het schijnbaar klein en alleen voor het uitwendige begonnen, " Opmerkelijk is het echter, dat Rosegger zelf Roomsch bleef en zèide de „loi van Rome" beweging alleen daarom met vreugde te begroeten, omdat het de Roomsche kerk zou dwingen tot meerdere krachtsinspanning. Het staat nu vast, dat bij het begin van 190S in ronde cijfers 47, 000 personen uit Oostenrijk tot de Evangelische kerk overgingen. Het is wel waar, dat 10, 000 menschen tot Rome overgingen, maar dit verlies wordt weer gedekt tengevolge van de toeneming door geboorte der toegetredenen, die meestal jonge menschen zijn, daar de ouderen er moeielijk toe te bewegen zijn, Rome een scheidsbrief te geven. Superintendent Gummi te Aussy, in Bohème, deelt bijv. mede, dat in het noorden van Bohemen het aantal kinderen, dat het Evangelisch godsdienstonderwijs volgt, meer dan verdubbeld is, terwijl de kinderen uit gemengde huwelijken voor het meerendeel in de Evangelische kerk worden opgevoed. In elk opzicht gaat de beweging vooruit. In Noord-Bohemen werden in de laatste zes jaar 37 nieuwe kerken gebouwd, terwijl over geheel Oostenrijk slechts 76 nieuwe kerken in dien tijd gesticht zijn. Als men nu daarbij in aanmerking neemt, dat op honderden plaatsen gepredikt wordt, terwijl de Oud-Roomschen met io, coo zielen vermeerderd zijn, dan zal men moeten erkennen, dat Rome in Oostenrijk heel wat terrein verloor.

Wat aanvankelijk grootendeels eene politieknationale actie geweest is, werd van lieverlede een godsdienstige beweging, die ook kringen, die van oudsher Protestantsch waren, bezielde. Het bezoek van godsdienstoefeningen en familieavonden, de deelneming aan het Avondmaal is op verblijdende wijze toegenomen; ook meldt men, dat de belangstelliog in het werk der zending en de „Gemeinsehafts"beweging evenzeer grooter werd. Nieuwe Christelijke stichtingen voor liefdadigheid of onderwijs verrezen, wei met den krachtigen steun der Gustaaf-Adolfvereeniging en van den Evangelischen Bond, maar de Oostenrijkers offerden naar vermogen. Giften van 10, 000 en van 20, 000 kronen zijn geen zeldzaamheid.

Zuid-Afrlka. Eene Universiteit voor Kaffers.

Sedert eenigen tijd zijn Engelsche Zendingsvrienden zeer bezig met het plan voor de stichting eener Universiteit voor inboorlingen van Zuid-Afrika. Er bestaat bij sommige Kaffers een groote begeerte naar hoogere ontwikkeling, en daaruit is het feit ook te verklaren, dat velen van deze landslieden zich naar N.­ Amerika begeven om daar te studeeren. Men wil dit nu voorkomen en de inboorlingen in hun eigen land de gelegenheid verschaffen om tot hoogere ontwikkeling te komen. Om hiertoe te geraken, heeft men een comité gevormd, dat voornemens is dit groote plan uit te voeren, waarvan Director Henderson, de leider van de boeroemde Lovedaler inrichtingen voor onderwijs, voorzitter is. In Febiuari werd in King Williamstown een conferentie gehouden van Zendingsvereenigingen en kerken die in deze zaak belang stellen. Negen zendingsvereenigingen of zendingskerken waren daarbij vertegenwoordigd, waaronder ook de Broedergemeente. Op deze vergadering werd medegedeeld, dat voor de stichting reeds voor een half millioen guldens was geteekend. Ook had men bij Lovedale een geschikt stuk grond gevonden, waarop men het Universiteitsgebouw kon laten verrijzen. Elke kerk of elke zendingsvereeniging zou voor hare leerlingen een convict of hospitium stichten. Het leerplan dat voorloopig opgesteld werd, geeft uitzicht, dat er aan deze universiteit voor negers ook rechtsgeleerdheid, geneeskunde, landbouwkunde en technologie zal onderwezen worden.

Het vooroordeel waardoor men in de Kaffers „schepsels" en mindere menschen zag, begint steeds meer te wijken. Laten de Christenen van HoUandschen stam niet in bearbeiding der negerbevolking achterstaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen