Evolutie of revelatie - pagina 119

117 Alexander, Polyhistor, Eupolemus en het boek der Jubileën zijn alle aan de Schrift ontleend en vsrijzen niet op een zelfstandige bron te Babel terug, zooals ook Dillmann en Gunkel toestemmen (cf. NIKEL, 1. c. p. 192). 161) De Scheppingsmythe van Babel was reeds bekend uit fragmenten van Berosus bü Alexander Polyhistor (in Eusebius' Chronicon) en Damascius in zijn Quaestiones de primis principiis; beide geven echter slechts zeer kort den inhoud weer van het scheppingsepos, dat in 1875 door George Smith te Kujundschik in de bibliotheek van koning Assurbanipal is teruggevonden. Volledig is deze tekst echter niet, daar op verschillende plaatsen gewichtige stukken ontbreken, die men op andere wijze moet trachten aan te vullen. De tekst, die voor ons ligt, dagteekent uit het midden der 8e eeuw, maar Zimmern meent, dat de origineele tekst, waarvan deze een copie is, reeds omstreeks 2000 of 3000 vóór Christus moet bestaan hebben. Zeer afdoende zijn de gronden, die hij, K. A. T'. p. 490, 491, hiervoor aanvoert, echter niet. Tegenover de h5'percritiek, die liefst heel het Oude Testament kort vóór of tijdens het Exiel wil laten ontstaan, steekt de lichtvaardigheid, waarmede men teksten van Babel terugdateert tot de vroegste tijden, al zeer zonderling af. Den hoogen ouderdom van dit Epos leidt men af vooreerst uit de analogie, omdat andere mythen uit deze bibliotheek terug zy'n gevonden in inscripties en kleitafeltjes van veel ouderen datum; en ten tweede uit het feit, dat in een inscriptie uit 1550 vóór Christus „allem Anscheine nach" sprake is van het „Tiamatmonster", dat in dit epos een hoofdrol speelt (I.e. p. 491). Hoe zwak deze argumenten zijn, springt in het oog. Den tekst van het epos kan men vinden o.a- in de K. B. "V% 1 — 39; Keilinschriftlicher Textbuch sum Alten Testament, p. 102—129; KING, Cuneiform Texts from Babyl. Tablets, Vol. XIII; F. DELITZSCH Das WeUschopfungsepos, Leipzig, 1896. Dit epos hier in zijn geheel weer te geven, zou reeds de omvang van dit dichtstuk verbieden; bovendien eischt het een vrij uitvoerigen commentaar om verstaanbaar te zijn en een resumptie kan even goed, zoo niet beter voor een vergelijking met Gen. 1 dienst doen. Slechts die gedeelten, die voor Gen. 1 rechtstreeks van belang zijn, deel ik woordelijk mede. Het geheel is in VII tafels verdeeld. Tafel I schildert eerst den Urtoestand der wereld vóór hemel en aarde geschapen waren; de chaoSj die toen bestond, wordt gepersonifieerd in twee wezens, één mannelijk en één vrouwelijk, Apsu en Tiamat genaamd, die waarschijnlijk beiden het „Urmeer", den oorspronkelijken oceaan, voorstellen, Apsu als zoet water, Tiamat als zout water. Uit deze beiden worden nu achtereenvolgens bü paren de goden geboren; Lahmu en Lahamu; Ansar en Kisar; Anu, Illil en Ea en ten slotte uit Ea Marduk-Bel, de latere wereldschepper. „Toen boven de hemel nog niet genaamd werd — zoo vangt het epos aan — en onder de aarde nog met geen naam genoemd werd, toen Apsu (de Oceaan), de alleroudste, die hen voortbracht, er was en mummu Tiamat (de

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen