Het zedelijk karakter der Reformatie gehandhaafd tegenover Rome - pagina 160

150

wordt: „licet peccatum relinquat, ut dum iustificat spiritum, reliquit concupiscentiam in carne" (I, 2, p. 164). Daarom is de geloovige nooit justificatus, maar altoos justificandus: „Ideo nullus Sanctorum se iustum putat, sed iustificari semper et petit et expectat" (I, 2, p. 95), of gelijk Luther het elders uitdrukt: „sic iustus vocatur, non qui est, sed qui fit" (W. A. 1, 42). En omdat deze justificatio interna in dit leven slechts inchoative en niet perfecte tot stand komt, „quia (homo) non potest intus iustus esse, cum sit fomite corruptus" (FICKER, I, 2, p. 123), daarom kan ze ook niet de grond wezen, waarop de geloovigen door God rechtvaardig verklaard worden. Luther maakt met den eisch van de gerechtigheid Gods ernst; voor het gericht Gods kan alleen een justitia perfeda gelden; en waar we deze in ons zelf nooit bezitten, moeten we daarom de toevlucht nemen tot Christus, „qui succurrit eis de plenitudine puritatis sue et tegit eoruni hoc imperfectum" (I, 2, p. 123). 1"*) Luther gebruikt deze uitdrukking het eerst in een brief aan zijn vriend Spenlein in April 1516 geschreven : „Igitur, mi dulcis frater, disce Christum et hunc crucifixum disce ei cantare et de te ipso desperans dicere ei: tu domine Ihesu es iustitia mea, ego autem sum peccatum tuum" (ENDERS, Luthers Briefwechsel, 1, 29). Ook in zijn commentaar op I Johannes verhaalt Luther, dat dit zijn lijfspreuk was: „ego olim dicere solebam : Christe tu es justitia mea, ego sum peccatum tuum" (aangehaald bij DENIFLE, Luther, P, p. 432, noot 1). En zakelijk zegt Luther hetzelfde in zijn commentaar op Rom. 2,15: „Cor enim credentis in Christum, si reprehenderit eum, mox avertit se et ad Christum convertit dicitque: Hic autem satisfecit, hic iustus est ... hic suam iustitiam meam fecit et meum peccatum suum fecit" (PICKER, I, 2, p. 44). Volkomen terecht heeft Denifle hierin de praegnante uitdrukking gezien van de nieuwe justificatieleer, waartoe Luther gekomen was. Want het is duidelijk, dat Luther daarmede het zwaartepunt in de justificatie verlegd heeft van de expulsio peccati naar de remissio peccatorum en van de infusio gratiae naar de imputatio jüstitiae Christi. Niet, dat de zonde geheel uit ons wordt weggenomen, maar dat Christus de zonde van ons overneemt, maakt ons rechtvaardig: „Quod si peccatum meum suum fecit, iam ego iUud non habeo et sum liber". En evenzoo is niet de in ons uitgestorte genade de grond onzer justificatie, maar dat Christus zijne gerechtigheid ons schenkt: „si autem iustitiam suam meam fecit, iam iustus ego sum

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen