Algemeene Conferentie voor de Zending onder de Mohammedanen te Jerusalem van 3-7 April 1924.

In onze artikelen over het Nabije Oosten hadden wij ruimschoots gelegenheid te spreken over de groote veranderingen in de Mohammedaansche wereld, veranderingen, die voor de zending daarom van zoo groote beteekenis zijn, omdat zij spreken van een nieuwe toekomst, hoopvol en licht.

De Internationale Zendingsraad, waarvan de bekende Amerikaan, John Mott, de bezielde leider is, zag in, dat de nieuwe toestanden dwongen tot

de nauwgezette overweging, of er geen nieuwe wegen moesten worden ingeslagen en nieuwe werkmethoden toegepast.

Deze vraag was gemakkelijk te beantwoorden; de hand werd dan ook dadelijk aan den ploeg geslagen, en het plan tot het houden van een Conferentie van arbeiders in de Mohammedanenzending uitgewerkt.

Als plaats der bijeenkomst werd Jerusalem aangewezen, en deze keuze is een hfeel gelukkige geweest. Over Palestina toch heeft Engeland het mandaat gekregen, zooda, t rust en veiligheid der Conferentie gewaarborgd waren. Bovendien kan Jeruzalem een middelpunt der Islamitische wereld worden genoemd.

Het werd echter noodzakelijk geacht eenige voorconferenties te houden, omdat bij' alle eenheid en overeenstemming in de wereld der Mohammedanen, er toch wel zooveel verschil is, dat eerst de onderdeelen onder de oogen moesten worden gezien voordat het geheel kon worden omvat.

Zoo kwamen dan de zendingsarbeiders van Noord-West-Afrika samen te Konstantine, vap Egypte met den Soedan te Kaïro en van Syrië met Palestina te Beiroet. Ook zou er een voor-conferentie te Konstantinopel gehouden zijn, maar de verwarring in Turkije maakte dit onmogelijk.

De groote algemeene Conferentie vergaderde te Jerusalem op den Olijfberg.

Een uitnemender vergaderplaats kon moeilijk worden uitgedacht.

Vanaf den berg hadden de deelnemers een verrukkelijk vergezicht over het belangrijkste deel van het land, waar onze Heiland gearbeid en geleden heeft. Alles in den omtrek riep heilige herinneringen te voorschijn. Hoeveel er ook was wat scheidde, daarin waren zij toch één, dat Jezus Christus hun dierbaar was boven alles, en op Zijn persoon en arbeid hun hope stond.

In de Grieksche-Katholieke kerk, door den patriarch daartoe afgestaan, werden alle zittingen gehouden. Een deel der deelnemers werd in het Russische klooster ondergebracht, en een ander deel bracht den nacht door in tenten, onder de zware olijfboomen.

Een eenige vergadering was het! Nooit was een dergelijke uitgelezen schare van mannen en Vrouwen, werkzaam onder de Mohammedanen, bijeen. De meeste gedelegeerden waren natuurlijk uit het Nabije Oosten, maar ook ontbraken Ned. O.-Indië, Turkestan, China en Engelsch-Indië niet.

Bijzonder groot was de vergadering niet, n.l. slechts 84 leden, maar ook dan hangt onnoembaar veel van de werkwijzte af. Maar de leider, John Mott, had alles op echt Amerikaansche manier in elkander gezet.

Er werden geen referaten gehouden, en ook geen scripties voorgelezen; deze waren toch tevoren in het bezit der'deelnemers gekomen, zoodat men in de conferentie zelf volstaan kon met breede en grondige besprekingen.

Daarmede achtte men de zaak niet afgedaan. Want al kon de Conferentie geen bindende besluiten nemen, wenschelijk was het evenwel, om conclusies op te stellen, opdat eenig tastbaar resultaat werd verkregen.

Het opstellen der conclusies nu was het werk der commissies, die elk met de stof der bespreking huiswaarts keerden en het gesprokene in een conclusie hadden om te zetten, terwijl dan in de volle vergadering deze conclusies konden worden behandeld.

Er waren 10 commissies ter behandeling vaa de volgende vragen: 1e. het bezetten der verschillende gebieden en de toegankelijkheid, ' der daarin wonende volken; 2e. de beste weg, om den Mohammedanen de Christelijke waarheid naderbij te brengen; 3e. de wasdom en organisatie der Chr. kerk op het zendingsveld; 4e. de zendingsscholen, of liever nog: het geheele schoolwezen; 5e. het verkrijgen en de opleiding van toekomstige Inlandsche voorgangers; 6e. christelijke literatuur; 7e. de medische dienst; 8e. het vrouwenvraagstuk; 9e. de verzorging van het geestelijke leven; 10e. de kwestie der samenwerking.

Het is niet noodig voor ons doel om op alle bijzonderheden in te gaan; wij doen slechts hier en daar een greep.

En dan trekt allereerst onze aandacht het probleem van de zending onder ide vrouwen.

Gelijk bekend is, leefde de vrouw in de Mohammedaansche landen afgezonderd van de wereld en ontoegankelijk voor vreemde invloeden. Maar deze tijd is veelszins voorbij; de vrouw beweegt zich in het publieke leven, richt afzonderhjke clubs op, en oefent b.v. in Anatolie het stemrecht uit. Vele van de Mohammedaansche vrouwen worden zelfs, leerares, journaliste enz., nog niet zoolang geleden ongehoord en onmogelijk'.

Zijn wij geneigd, om deze verandering toe te juichen, dan mag niet de groote schaduwzijde worden voorbijgezien. Immers, de vrouw is voor deze groote omzetting heelemaal niet rijp; zij is als een kind, dat veel te vroeg tot groot mensch wordt verklaard; moet dat geen ongelukken meebrengen?

Daarbij komt, dat, trots de voortdringende cultuur, toch hoogstens 1 pct. der vrouwen lezen en schrijven kan. Hier is alzoo een bijna onoverzienbaar groot veld van arbeid voor de zending.

Trouwens, heel het vraagstuk van de literatuur is buitengewoon moeilijk. Er heerscht toch op dit gebied een schromelij'k tekort. ,

In het Augustusnummer van het „Neue Allg. Miss. Zeitschrift" betoogt zendeling Enderlin uit Acco, dat er een groot gebrek is aan apologetische lectuur in boek-en tractaatvorm, waarbij nadruk gelegd wordt op den persoon, de leer en het leven van Christus, en tevens het licht valt op^de problemen, waarmee de Mohammedaan in zijn persoonlijk en maatschappelijk leven te worstelen heeft; ook is er behoefte aan lichte lectuur voor alle leeftijden. Een bijzondere moeilijkheid is het aan den man brengen van boeken en tractaten; want al liggen ze op de planken in de winkels, daarmee is men niet gebaat. Ter behandeling van dit vraagstuk werd dan ook een afzionderlijk comité opgericht, onder den naam van Coordina, ted: Committee on Christian Literature for Moslems. Ook aan den medischen dienst werd de aandacht der vergaderden gewijd.

Wij denken hierbij dadelijk aan de zendingshospitalen, maar op de Conferentie werd er veel meer onder verstaan; zelfs werd de meeste aandacht besteed aan kwesties als: studentenverblijven voor mannelijke en vrouwelijke studenten, sportvereenigingen, persoonlijke en maatschappelijke zorg voor de gezondheid, matigheids-en zedelijkheidsbewegingen. Christelijke vereenigingen voor jonge mannen en vrouwen. Ook wilde men opkomen tegen het ondoelmatig behandelen van zuigelingen, het aangaan van kinderhuwelijken, het arbeiden van kinderen in de fabrieken, den handel in meisjes, enz. Onwillekeurig vraagt men zich hierbij af, of de Conferentie zoo haar karakter van zendingsconferentie niet verloochende; maar men speurt hier duidelijk den Angelsaksischen geest.

Buitengewone sterke nadruk werd gelegd op de opleiding voor zendelingen.

Trouwens, over heel de linie gaat men inzien, dat er verandering komen moet. Dr Fokkema, de zendingsdirector te Oegstgeest, schreef zelfs: „de nieuwe tijden vragen een nieuwe type van zending"; dat is niet alleen voor de zending onder de Mohammedanen waar.

Bijzondere indruk moet op de conferentiegangers gemaakt hebben de tocht van Jerusalem naar den-Olijfberg, langs denzelfden weg, dien Jezus met zijn discipelen gegaan was op den dag van Zijn hemelvaart. Alle kerkelijke hoogwaardigheidsbekleeders, uit de Grieksch-Katholieke kerk met name, waren tegenwoordig. Bij de historische plaatsen, waarvan de Evangelisten spreken, werd "het betreffende gedeelte uit de Schrift voorgelezen. En als men eindelijk op den Olijfberg is aangekomen werd gezamenlijk het Heilig Avondmaal gevierd.

Vraagt men ten slotte naar de vruchten dezer Conferentie, dan behoeven wij niet alleen naar de toekomst te verwijzen, met de opmerking, dat deze het ons pas toonen zal.

Allereerst is de dadelijke vrucht, dat de Oostersche kerken, .welke tot dusver zich niet om het zendingswerk der Europeesche en Amerikaansche corporaties bekommerden, nu zich met de Westersche kerken hebben leeren verstaan. Da scheidsmuur is weggevallen, en in plaats vlan vijandschap is samenwerking gekomen. Bovendien zien deze Oostersche kerken nu in, dat ook zij een roeping hebben ten opzichte van de Mohammedanen, ja zelfs een eerste roeping; lieten zij tot dusver allen zendingsarbeid aan de vreemdelingen over, nu is het voornemen, om zelf mede de hand aan den ploeg te slaan. Dat dit niet anders dan bevorderlijk voor het werk kan zijn, springt in het oog; zij weten het beter dan Europeanen en Amerikanen, hoe zij tegenover hun volksgenooten moeten optreden.

Op nog een ander resultaat wijst zendeling Enderlin in het „Neue Allg. M. Z\.", als hij schrijft: „Er is een sterke opwekking van de Generale Conferentie uitgegaan. Niet zoozeer, dat men geheel nieuwe gedachten, nieuwe methoden, nieuwe wegen voor den zendingsarbeid onder de Mohammedanen gewonnen heeft, maar men werd er van overtuigd, hoe dringend noodzakelijk het aaneensluiten is van alle in de Mohammedaansche wereld arbeidende, tot dusver versplinterde aendingskrachten en - corporaties. En men kreeg een diepien indruk daarvan, dat juist ideze moeilijkste van alle zendingstakken slechts door een bijzondere mate van de kracht des Heiligen Geestes en door broederlijke aaneensluiting kan opgelost worden".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen