In de bergen.

De bergen sprongen op aJs rammen, de heuvelen als lammeren. Psalm 114:4.

Daar is een roep der üergen.

Wie in het bergland is geboren, maar in het vlaike land zijn werkkring vond, kan zijn bergen niet vergeten. Leeft in ieder hart een heimwee naar den grond waar hij zijn jeugd' sleet, het sterkst is dat heimwee wel bij hem, di.e in. zijn jonge jaren """"''als-de steengeiten tegen duizelende hoogten opsprong. De stem der bergen bereikt hem ook in de verte en zij roept: keer terug, keer terug.

Ook de toerist, die menige vakantie in de bergen doorbracht en zich niet maar in een trein omhoog liet voeren en in druk gezelschap den zonsopgang ging „bezichtigen" ©n alzoo de bergen slechtte tot een plaats van vermaak, niet ongelijk aan andere plaatsen, doch wie met de bergen vertrouwd raakte, er zijn plekjes heeft, waaraan wondere herinneringen zijn verbonden, de sneeuwkoppen niet uit een Baedeker of van een foto kent, maar ze in hun «igeaaardigheden heeft geschouwd, er heeft gemijmerd en gedroomd, er heeft gehuiverd en gejubeld, hij wordt door de bergen vastgehouden, ook al heeft hij ze reeds lang verlaten. Hij wil er altijd weer naar toe. De bekoring dèr bargen is zooveel grooter dan die van de zee.

En als hij waarlijk christen is, dan vindt hij zich in de Schrift terug.

Een machtige plaats nemen de bergen in de Schrift in. Niet alleen in de natuurpoëzie, maar ook in de heilige historie.

Van een berg kondigde God af Zijn heilige wet, op een berg vestte Hij Zijn heiligen tempel, het symbool van het Jeruzalem dat boven is en van het nieuwe Jeruzalem, dat eens van onzen God zaJ afdalen, in een berggrot werd waarschijnlijk uw Heiland geboren, op een heuvel werd Hij gekruist, van een berg voer Hij ten hemel, in dö Pinksterzaal, gelegen op een berg, werd de Geest uitgestort.

Dat heeft beteefcenis.

De bergen heffen den geloovige als het ware op tot God.

Gij krijgt het gevoel, of ge er dichter bij den hemel zijt.

Het „nader tot God" leeft in uw ziel.

Een wereldling toeft zoo anders in de bergen dan het kind van God.

De voor het natuurlijk oog zoo onbeweeglijke bergen, beginnen voor het oog van den geestelijk . gestemde te deinen.

Er trilt iets na van het: „de bergen sprongen als rammen, de heuvelen als lammeren".

Dat is niet specifiek Oostersch.

Ook de Westerling, die door zijn God met iets visionairs is b^iftigd, verstaat het.

Als eens Christus wederkomt, dan zullen de ongeloovigen in bergen en heuvelen slechts verbergingsmiddel zien. „Bergen valt op ons en heuvelen bedekt ons". Dat zal hun wanhoopskreet zijn.

Maar wanneer de bergen zullen veranderd worden van hun plaats, zail het door hem, die Jezus verbeidt, worden aangemerkt als opspringen van vreugde, als een begroeting van den Koning der eere.

Wie bidden heeft geleerd, bidt zoo gaarne in de eenzaamheid der bergen: Kom, Heere Jezus.

HEPP.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen