Alleen.

Niets is Jezus bespaai'd.

Zijn eigen jongeren, zijn dierbare discipelen, laten Hem alleen.

Eens had Hij het hen gevraagd: „Wilt gijlieden ook niet heengaan? "

Toen hadden ze niet gewild. Toen zeide Petrus: „Heere, tot wien zouden wij heengaan? "

Toen wilde men wel met Jezus blijven. Voor het stille leven met den Heiland gaven ze gaarne het rumoerige leven met de massa p r ij s. Maar hoe geheel anders is alles nu.

Nu lijkt het er veel op dat men komt om Jezus leven. Nu laten ze Jezus alleen. Ze hebben tenslotte toch hun leven nog te lief.

Men heeft Jezus toch niet zoo lief als zichzelf. Wie van ons heeft dat?

Neen, wij willen niet smalen op de discipelen.

Wij willen alleen maar Jezus' lijden zien.

Vorst Messias is een Koning zonder volk; een Profeet zonder hoorders, een Priester.... maar Hij is zelf het offerlam.

Alleen moet Jezus zijn lijden ingaan.

Het kon ook niet anders.

Wij, die menigmalen zoo dierbaar spreken over Jezus' werk, wij zijn het die Hem precies zoo alleen gelaten zouden hebben.

Hoe vaak gebeurt het niet, dat wij Hem nu nog alleen laten. Alleen Hem laten zorgen voor Zijn eere.

Och wij weten het zelf wel, wanneer wij Jezus alleen laten.

Gelukkig als wij het weten; gelukkig als we er ons echuldig door gevoelen.

Dan begrijpen we ook, waarom wij een eenzamen Heiland noodig hebben, want hier neemt Hij in dubbelen zin onze schuld op zich.

Eenerzijds de schuld van Zijn eigen discipelen, die Hem verlaten. Zij, die gemeenschappelijk 'het leven willen behouden, verstaan het niet, dat ze hun Jezus verlaten, opdat hij alleen van menschen en van God verlaten de ware gemeenschap met het ware leven als een buit aan de hel ontworstelen zal. Maar er is meer.

De eenzaamheid, die Jezus hier op zich neemt, hadden wij verdiend. Wij hadden het ons waardig gemaakt als vereenzaamden te sterven.

Jezus komt in onze plaats staan.

Er wordt in onzen tijd, in onzen drukken tijd, zoo veel geklaagd over de eenzaam'heid. Men begrijpt die eenzaamheid niet, want het leven is toch zoo druk. Men verklaart die eenzaamheid niet, want er zijn rondom altijd maar menschen.

En toch is er die eenzaamheid. Hoevelen zijn er niet opgesloten met zichzelf. Eenzame zwervers, die het gevoel hebben alsof ze alléén wandelen, tot ze vallen in de handen van den barren vijand, den dood.

Eenzamen, eenzamen, Jezus heeft het-alleeu-zijn gekend, het-alleen-zijn-in-den-dood, opdat gij met Hem gemeenzaam zoudt kunnen zijn in dit leven.... en in het toekomende.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen