UIT DE SCHRIFT

Se Naam van Jezus in de betooverde wereld.

De verkondiging door Filippus van het koninkrijk Gods en van den Naam van Jezus heeft bij de Samaritanen den geweldigen invloed gebroken, dien Simon de toovenaar op de geesten bezat.

De toovenaar is in.die wereld en in dien tijd; een bekende en gaarne geziene figuur. Voor genezing van ziekten en kwalen, , verandering der weersgesteldheid, om een beschermgeest te verkrijgen, om zich te beschutten voor de kwade gevolgen van 'het „booze oog" of om deze gevolgen teniet te doen, voor de zaken der üefde, om vijanden te vervloeken en hen te overwinnen, om droomen te verklaren en in al die andere gevallen, waarin de mensch zijn onmacht niet verkroppen kan tegenover den samenloop van machtiger factoren, , riep men de hulp van den toovenaar in. En door middel van de allerwonderlijkste dingen, toovergraan en tooverdrank, den tooverring, wierook, hars, muizen, kevers, dierlijk vet, zout, uien, knoflook, water, vum- en knekels werden de menschen in hun moeilijkheden door den toovenaar geholpen.

Onder de Samaritanen heeft Simon met zijn tooverijen de massa betooverd. Hij heeft zijn pubUek in extase gebracht. „Hun zinnen verrukt". Hij was meer dan een aUedaagsche toovenaar. Hij stelde zichzelf absoluut in het middelpunt

van ide belangstelling. Hij beschikte maar niet i over kracht, zoo stelde hij het voor, hij was zelf j de kracht Gods. Hij was op z'n minst de Messias j der Samaritanen, \

• Toen heeft de Naam van Jezus den toovenaar doen bezwijken. Ook Simon zelf gelooft. Het schijnt later, dat zijn geloot den wortel gemist heeft. Doch Christus heeft toch ook op zijn geest beslag gelegd. In het pogen te zien van de tegenstelling tusschen Christus en Simon mogen we niet tevreden zijn met den buitenkant dezer dingen ontdekt te liebben. Inderdaad is er een contrast tusschen de glorie die Simon, aangebeden toovenaar, gewonnen heeft, en de nog veel grooter heerlijkheid van Christus onder de Samaritanen. Zijn dienaar,

Filippus, wordt door den toovenaar nageloopen. Maar we moeten hier ook zien bet conflict en jhet contrast tusschen de verrukking door een

toovenaar en het geloof in Christus. Daarbij is het dan typisch, dat de verrukking buiten de eigenlijke werkelijklieid van het leven staat. Straks blijkt dat bij Simon zelf, die verrukt is over Jezus en de apostelen, doch hij wordt niet behouden; het gaat buiten hem om. De extase is het op een oogenbUk in vervoering komen; boven zichzelf uitgeheven worden; de grenzen van tijd en omstandigheden, van historie en roeping vergeten; zich tot het meest on-natuurlijke begeven: de tooverij. Het is de wilde, ongecontroleerde overgave aan een reeks verbijste­

ringen. Zoo is het geloof niet. Filippus predikt aan de Samaritanen Christus, Die beloofd was, en Dien zij soms verwachtten (Joh. 4:25). Zoodoende is in het geloof direct de band aan het Woord en aan het verbond en aan de historie en aan de werkelijkheid van ons leven. Het geloof leeft bij het zeggen des Heeren: „Ik ben de God van uw vader..." De geloovige wordt door God gehouden binnen de grenzen van zijn leven; daar mag hij niets van vergelen in een duizeling zijner zinnen; daar moet hij nuchter in zijn. Het is bittere ernst, zijn zonde en schuld en lijden en zijn sterven

straks. Daarin is Christus gekomen. De toovenaar wil den mensch verbijsteren; boven die werkelijkheid uitheffen; met een onnooziel middeltje zijn geest verslaan; aan het denken het zwijgen opleggen; de verdwazing invoeren en dan zeggen, dat dit de nabijheid Gods is

en de beschutting tegen den levensnood. Maar de evangelist predikt den Samaritanen Christus. Van God gezalfd en naar de mate van hun behooren tot het verbond der besnijdenis hun beloofd. Christus, Die in de bitterheid van dit leven is neergedaald. God heeft Hij slechts kunnen verzoenen door Zijn gehoorzaam, bewust lijden en sterven.

• Zien wij de tegenstelling zóó, dan is hier de vermaning om in ons geloof te tasten naar de werkelijkheid, naar het verbond, naar de lijn der geslachten; en om te staan en te blijven staan waar wij staan, in den hoek der arme zondaren; en om daar nu alléén het Woord te aanvaarden in den Naam van Jezus. Dan is er voor geestdrijverij geen plaats; geen ruimte voor zelfverheffing; en geen gelegenheid om God te naderen buiten de nuchtere werkelijkheid van dit ons geteisterd leven om.

En dit is nu de overwinning van ons geloof in Christus, dat wij niet meer opgetrokken worden en dan weer neergesmakt en heen en weer geslingerd als van een toovermacht; maar dat wij zeker zijn; zeker in het verbond, en in onze roeping en in de eindelooze genade, waarmee Christus Zich over ons ontfermen wil.

Christus is in de niet-betooverde wereld gegeeseld en gehoond, gekruisigd en gestorven, opdat wij in dit ons leven vrij zouden slaan. Niet in verrukking, hiaar in de eenvoudigheid, de vernietigende eenvoudigheid van ons geloof in den Naam van Jezus.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen