BOEKBESPREKING

„Onze Zending." Maandblad voor de Gereformeerde Jeugd. Gebr. Zomer & Keuning, Wageningen

Het Deoemiber-nummer van den 15den jaargang van dit keurig uitgegeven maandblad mag er weer zijn. „Soematra" wordt hier vervolgd. En dan is er een mooi artikel over de Javaansche muziek. Twee foto's versieren den tekst. De nieuwe spelling is voor onze jeugd natuurlijk geen bezwaar. Wij blijven het blad haitelijk aanbevelen, in het bizonder voor onze scholen.

J. D. W.

„De Macedoniër", Zendingstijdsehrift. Gebr. Zomer & Keuning, Wageningen.

Het laatste nummer van den 41sten jaargang van ons zendingstij'dschrift ligt weer voor ons. Het was ook dit jaar weer uitstekend in orde met deze periodiek. Onze zendingsarbeiders verdienen onzen warmen dank, en de redacteuren in Nederland ook. Opgenomen is de lezing, welk© Ds Pos gehouden heeft op de Alg. Ned. Zendingsconferentie; het is prcichtwerk; maar men moet het wat in zich laten bezinken. Het vervolg komt nog. Dit is echte lectuur voor onze ouderlingen enz. Twee jodenzendelingen zijn in dit nummer aan het woord; of neen. Ds Velders heeft maar een blauwen Maandag als zoodanig gediend, maar hij' weet toch nog steeds van dit werik te verhalen. Het overzicht over de zending te Makasser is best. Eh dan krijgen wij; „Van mijn Uitkiok" van den eindredacteur. Het spijt ons, dat de redacteur hier een zeer onaangenamen uitval doet naar hen, die zendingslitteratuur „bespreken"; die aanhalingsteekens zijn duidelij'k in hun bedoeling. „Als wij' die methode (n.l. zoo goed als heel den inhoud van een boekwerk met min of meer eigen woorden meedeelen) zouden willen toepassen op de pas versohenen werkjes van Dr Kraemer, zou het een 'klein kunstje wezen, er geheel dit nummer van de Macedoniër mee vol te maken". Maar deze redacteur maakt het zioh niet zoo gemakkelijk! Hij kiest een „specimen", en dan nog wel van een detailpiunt. Dat wil dus zeggen: hij' behoeft de aanhaling maar uit te knippen en te laten drukken: klaar is Kees! Maar dit is geen 'klein kunstje, maar een groot kunstje. Dan hebben wij meer respect voor de kerkbode-redacteuren. die een dergelijk boekje naar zijln wezenlijken inhoud aan het volk voorhouden, om het in kennis te brengen met de vraagstukken van de zending. Ik lees te weinig terkhode's om. te weten, of veel kerkbode-redacteuren zich aan het „kleine kunstje" bezondigen; laten wij ze mogen aanraden het kunstje van den Macedoniër-redacteur te volgen: dat is veel gemakkelijker, en het is ook volgens hem, „beter"!

J. D. W.

J. Oterdahl: Late Zomer. — Uitg. J. M Meulenhoff, Amsterdam.

Voor velen is de schrijfster, vooral door haar groote werk Inger Skram, geen onbekende. Haar goede kwaliteiten toont ze hier O'pnieuw.

Eigenaardig is de op'zet van het 'boekje: de briefvoi-m. Nu komt deze wel veel meer voor, maar hier betreft het brieven die eerst niet verzonden werden. D'aardoor kon de schrijfster zich vrijer laten gaan. Want dagboekvorm geeft vaak iets kouds, daar men niet geestig behoeft te zijn voor zichzelf alleen; de brief vereischt meer zorg en teekening, beschrijving en typeering, maar men heeft rekening te houden met den ontvanger. Wanneer de brief wel gericht, maar niet verzonden wordt aan een ernstig zieke, dan heeft de scribent wel behoefte aan volledige en interessante beschrijiving, maar hü durft meer te zeggen dan hij anders wellicht zou doen.

Zoo geeft Jeanne Oterdahl hier een humoristisch getinte beschrijving van een onmogelijk, doodsch stadje; van menschen, wier eenige belangrijkheid hun onbeduidendheid is, versuft als ze zijn in hun sombere sfeer.

Daar komt de schrijfster als een frissche en verfrisschende verschijning een poosje l'-'geeren, maar daar ontvangt haar eigen doode bestaan, verborgen achter zonnige levenslust, nieuw leven. Met groote openheid wordt hier de oudere vrouw geteekend, die een late liefde wil ontkennen, maar niet kan wegbannen, wier leven gebroken schijnt, maar die eindelijk de zomer over zich voelt komen, als ze den sombersten man uit het so-mhere stadje mag liefhebben. Nu kan ze de 'brieven ook verzenden.

Een klein, maar fijn boekje. Mooi van uiterlijk, geestig en diep in-waar, en eerlijk.

H. S.

Anne de Vries: Verhalen uit het land Tan Bartje. — G. P. Callenbach, uitgever, Nijkerk.

Een zestal Drentsche verhalen, aUe reeds eeider verschenen, geeft Anne de Vries hier opnieuw uit, in een sierlijk kleed gestoken. Men zou ze kunnen beschouwen als voorstudies van zijn bekenden roman. Een enkele naam, een paar gezegden, werden zelfs in Bartje overgenomen.

Alle stukken zijn het lezen overwaard, omdat de scherpe kijk, rijke humor en het geestige teekentalent Tan den schrijver hier doorloopend aan den dag komen. Een paar stukken munten echter boven alle uit, en wel het eerste en het laatste.

Heel scherp wordt in het eerste stuk geteekend de armoede van een werkloos arbeidersgezin, die zóó groot wordt, dat deze eerlijke menschen kleine diefstallen gaan verontschuldigen. Tot de inkeer komt, die hun gemeenschappelijke schuld in het gebed belijdt, en het leven stelt in Gods vaderhand.

Het mooiste is: Ouden van Dag"en. Aangrijpend zuiver wordt hier 'beschreven de samenleving van de oudjes, buiten de eigenlijke maatschappij. Zij hebben nog dezelfde zorgen, gebreken en verlangens aJs de menschen uit het groote leven, waar zij uit zijn verbannen, naar het armhuis, om er den dood af te wachten, die ze huiverend van angst zien naderen.

De mooie zwart-wit teekeningen, de s'öhitterende foto's die Drente laten zien onder verschillende luchten en h"! forsche formaat maken het tot een aantrekkelijk geheel. Een zeer te waardeeren 'bezit.

H. 8.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen