EVEN PARKEEREN.

Wat bange lieden by avond niet moeten lezen!

Na eea met al te vlot volbrachte dagtaak - was ik in een onrustigen slaap gevallen en nauwelijks had ik mijn oogen gesloten of ik droomde. In mijn droom zal ik in mijn kleine werkcabine achter mijn schrijftafel, toen een belletje bezoek aankondigde. De bezoeker was bepaald slecht ter been, want heel langzaam kwam hij de trappen opgcslTompeld. Na ettelijke minuten weerklonk een bedeesd tikje op mijn kamerdeur en oip mijn zakelijk: Binnen! verscheen een schuchter mannetje in een afgedragen zwart pak. Hij had een blijkbaar gelo-egen boihoedje op, dat hem over dte ooren zonk, bij een gekregen hoed moet men niet naar de maat zien! Aarzelend stak hij mij de ihand toe alsof hij vreesde dat die niet aangenomen zou worden, en stelde zich voor als de heer Tekort! Ik zeide dat zijn naam mij bekend voorkwam en dat zijn bezoek mij aangenaam was. Na een zenuwachtig keelschrapen vertelde mijn bezoeker dat hij door de crisis in zorgvoUe omstandigheden gekomen was, schulden had moeten maken en of mijnheer misschien zoo goed wou zijn... daar ging opnieuw de bel! Ik kan wel even wachten, zei mijnheer Tekort, en vouwde zich niet zonder eenige handigheid in een hoek op. Mijn tweede bezoeker of liever bezoekster was nog tamelijk vlug ter been en rap van tong, want zij praatte op de trap en in den gang en kwam toch niet zonder adem binnen. Maar adem was dan ook het éénigste wat zij had, want zij bleek Mejuffrouw Tekort te zijn, bloedeigen zuster van het bedeesde mannetje, dat uit zijn opgevouwen staat wat angstige blikken wierp naar zijn resolute bloedverwante. Deze scheen op haar beiu"t niet bijzonder met het samentreffen ingenomen te zijn, hetwelk zij ook deed blijken door de opmerking aan mijn adres: Als hij u om geld gevraagd heeft, dan heb i k het in ieder geval veel / meer noodig dan hij! Zoo' was ik meteen ingeliclit over het doel van haar komst. Pa, zei mijn jongen, terwijl hij met een verschrikt gezicht om den hoek van de kamerdeur keek, Pa, daar staat een kleine jongen op de stoep en hij huilt zoo verschrikkelijk! Laat binnen! zei ik, laat binnen! Een jongen kwam mijn kamertje in met tranensporen op zijn wangen. "Wel, mijn kind, zei ik vriendelijk: wat scheelt er aan? O, mijnheertje, ik ben Jantje Tekort... hé, dag Oom! Dag Tante! Zeg — viel ik wat bruusk uit: komen er nóg meer van jullie?

Het jongetje bleek een enfant terrible te zijn, d.w.z.: iemand die een ontijdig gebruik van de waarheid maakt. Mijn oom — zei hij — heeft nog een paar jongetjes, die op het pad zijn en mijn tante heeft zeven dochtertjes die met lijsten loopen en ik zelf ben de oudste van elf broertjes en zus-' jes. En of het spel sprak, er ging het eene belletje na het andere en al de leden van de kinderrijke familie Tekort kwamen den een na den ander mijn kamertje binnen. Het leek wel haast een concilie! De jongste leden van de familie — want ik heb een zwak voor de jeugd en de jeugd voor mij, — begonnen een rondedans om mijn bureaustoel en zongen met frissche stemmetjes: Hier woont een rijk man, die veel geven kan!

Toen heb ik mijn rug gerecht, mijn das in de plooi getrokken en na die toebereidselen heb ik een korte speech afgestoken.

Geachte Familie, heb ik ongeveer gezegd, gij draagt uw naam met eere! Daar is inderdaad een tekort bij u, een 'tekort aan samenbinding, de familieband' is wat rafelig geworden. U, zei ik tegen den man in den hoek, u moet zich eens wat minder opvouwen, u bent als het ware de patriarch van dit geslacht. Alle tekorten moet gij manlijk nemen op uw patriarchale schouders.

Als gij nu niet allen tegelijk met uw smeekbeden gekomen waart, maar één van u had in weinig woorden die veelvoudige nood voorgedragen, dan waren wij wel tot een resultaat gekomen. Nu heb ik een gevoel of ik bij den tandarts zit en er loopt niet één, maar er loopen üen doikters in witte jassen. Zij komien met tangen en met boren, zij komen om één tand in üen stukjes uit mijn mond te wringen. Dat is meer dan ik kaïa verdü-agen... En alsof ik reeds die tien tangen voelde aanzetten, slaakte ik een afgrijselijke gil en... werd wakker.

Toen ik dit verslagje persklaar maakte, keek een vriend over mijn schouder en zei: O, heb je weer gedroomd? Ik heb altijd den indruk, dat als je droomen vertelt, dat je dan niets meer wéét!

Aardig van je, zei ik! Ik maak er uit op^ dat de familie Tekort in jouw gemeente (want het was een dominee) niet vertegenwoordigd is. In dat geval kan je mij misscliien wel wat voor die familie sturen, want er is een werkelijkheid, diie erger is

dan 'de bangste droomen!

N. B'.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen