Mozaïsch en Romeinsch recht : eene vergelijkende rechtsstudie - pagina 60

52 ais algemeene regel gesteld wordt, de bedoeling, dat ook voof de familie in engeren zin niet verloren ga wat zij eens bezat, gelijk dit ook door de overige bepalingen omtrent de erfopvolging bevorderd wordt '). Doch ook blijkt in ander opzicht, hoe weinig het eigendomsrecht onder Israël als eene gansch absolute bevoegdheid werd aangemerkt. Het jubeljaar deed niet alleen den Israëliet, die zich uit armoede aan zijn broeder of aan een vreemde verkocht had, in vrijheid wederkeeren (Lev. XXV: 39 en volgg; 47 en volgg) ^), maar bracht ook aUe grondbezit tot den oorspronkelijken eigenaar terug. Aan den eenen kant was dit zeker een bolwerk tegen verarming, en zoo eene bescherming voor allen eigenaar, toch hield het aan de andere zijde eene beperking in; was daar1) De vader was niet zonder invloed, inzoover de erfenis door hem schijnt gedeeld te zijn geworden. Maar ovej'igens waren vaste regelen voorgeschi-even. Het vermogen vererfde alleen langs de mannelijke linie. De eei-stgehorene kreeg een dubbel deel. (Deut. XXI: 15 en volgg.) De dochters ontvingen alleen den bruidschat. (Exod. XXI : 9 en 10) Liet iemand geen zoon, maar wel dochters na, zoo erfden dezen. (Num. XXVII: 2) Zij waren dan echter gehouden geen huwelijk buiten hunnen stam te sluiten. (Num. XXXVI) Overleed iemand kinderloos, zoo kwam het goed aan zijne hroeders; naar rangorde van leeftijd. Immers schijnt het erven in dit geval onscheidbaar aan het nemen van de weduwe tot vrouw vei'bonden te zijn geweest. (Num. XXVII: 9 ; Ruth IV: 6) Na de broeders van den overledene hadden de broeders van den vader recht op de erfenis. Ontbraken ook dezen, zoo werd het goed gegeven aan den „naastbestaande, die hem de naaste van zijn geslacht is, dat hij het erfelijk bezitte." (Num. XXVII : 11) Echter schijnt het toch wel te zijn voorgekomen, dat dochters erfden, ook nevens zonen. Zoo wordt (Job XLII: 15) van de dochteren Jobs gezegd: „en haar vader gaf haar erfdeel onder hare broederen." Zie ook Nchemia VII: 63 in verband met 2 Sam. XIX: 38 en 39. 2) Omtrent de schuldvorderingen wordt in Deut, XV: 1 — 3 bepaald, dat in het Sabbathjaar de broeder niet gemaand zal worden; „wat gij bij uwen broeder hebt, zal uw hand vrij laten." De vraag doet zich hierbij voor, of alleen in dat jaar de schuldenaar niet mocht worden aangesproken, gelijk dan ook het land niet bebouwd werd, en dus geen oogst te innen was, dan wel of de vordering voor goed vei'vallen was. In eerstgemelden zin meenen Michaëlis, t. a. p., dl. III, §158; ook Saalschütz, t. a. p., bl. 162 en volg. Anders echter Schnell, t. a. p., hl. 31. Volgens hem verviel niet de schuld, maar alleen de vordering. De obligatio civilis werd, om in Romeinsche rechtstaal te spreken, naturalis obligalio. Zoo meent hij ook de raoeielijkheid opgelost te hebben, die anders bleef, dat, indien de schuldeischer anderen waai'borg had, doordien de schuldenaar hem zijn eigendom verkocht had of met zijn persoon diende, — deze zekerheid tot het jubeljaar duurde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen