De geschiedenis van Jezus en de apocalyptiek - pagina 24

eenvoudig is, maar anderzijds met een eventueel emotioneel geladen religieuze intentie, om een reden die ik nog wil noemen. In het geval van ons onderwerp meen ik dat er iets wetenschappelijk te weten valt. Er valt bv. te weten dat in feite het evangelie geen evangehe kon blijven zonder onze vier evangehën. En ook dat het bewaren van onze evangeUën e mente Jesu is. De kerk heeft dit altijd geloofd. Daarom heeft zij de vier evangeliën in het Nieuwe Testament als canoniek ontvangen. Maar reeds bij Kasemanns redenering heeft het weten zijn dienst aan het geloven terzake bewezen. Intussen is er nog het verschil met Kasemann. Dat is bij de stand van het heden voorhanden instrumentarium der onderzoekmethoden niet geheel tot oplossing te brengen. Juist daarom is het de moeite waard te vragen of het ook andere achtergronden zou kunnen hebben dan wetenschappelijk methodische. Ik knoop dan aan bij een aantal opmerkingen van J. Moltmann. Hij wil geen alternatief tussen gelovig lezen en wetenschappelijk onderzoek van de heilige Schrift. „Die Alternative. . ., ob das Evangelium als historische Quelle zu lesen oder als kerygmatischer Entscheidungsruf zu vemehmen sei, ist eine Alternative, in der sich das Evangelium nicht erschüesst" ^''. Dit alternatief hangt intussen samen met een dualisme, waar onze tijd — en begrijpelijkerwijs — vol van is. Van algemeen menselijk standpunt meen ik daar niet eens zo ongelukkig over te moeten zijn, al geloof ik dat een christen erbovenuit moet komen. Het is het dualisme van de Gahlei en de Bruno in ons. Tot uiting komt het bv. in een dubbel wetenschapsideaal, het ideaal van de neutrale, aan alle subjectiviteit ontheven, wetenschappelijk vaststelbare en controleerbare waarheid en het ideaal van een wetenschappelijk contact met een existentieel beleefde wereld, die onttrokken is aan iedere objectiviteit, gemeenschappelijkheid en mededeelbaarheid. M.n. in de Duitse theologie van Lutherse herkomst dreigt telkens het risico dat zij dit duaüsme voor puur reformatorisch verklaart door het te verbinden met de onder vele Lutherse theologen vrijwel als canoniek behandelde onderscheiding van de twee rijken, het rijk van de wet en het rijk van de genade **^. *o Moltmann, a.a., 51. *^ Zie J. van den Berg, Twee regimenten, één Heer. Kampen, Kok 1961. Vgl. Moltmann, a.a., 41 over het dualisme van historisch-critisclie en theologische exegese met al zijn consequenties en achtergronden en dan: „Es sei hier nur die Bemerkung angefügt, dass darin eine Zwei-Reiche-Realitat dogmatisch schlummert, gegen die die Zwei-Reiche-Lehre in der politischen Ethik eine Harmlosigkeit darstellt". Zie ook J. M. Robinson en H. Ott in J. M. Robinson e.a.. Der spatere Heidegger, 40, 115, 233. En dan natuurlijk K. Barth, Rudolf Bultmann, Ein Versuch ihn zu verstehen,

22

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen