Reformatorische schakeeringen.

Nog nooit welid er een refoTmatorische actie gevoerd, waarbiji allen, die er aan deel namen het tot in onderdeielen met elkander eens waren.

Ook van id© reformatie, waartoe ons blad wenscht mee te werken, mag jdit niet verwacht worden.

Het zou inderdaad ©en unicum (iets eenigs) in de geschiedenis zijn, indien hier ©enstemmigheiid tot in all© bij2; oniderh©d0n. bestond.

Steeds viel^en eir nuances (schakeeringen) waar te nemien.

En wi© niet al te bijzienid is, 'kan z© ook in de ref ormatC'i'isch© actie binnen onze kerken ontdekken.

Het is nu eenmaal ©en feit, dat alle menschen, die zeker doel willen bereiken, niet even hard loop en.

'Sommigen komen wat hijgend achteraan.

Er zijn er ook', die zóó snel loopen, dat ze zich niet immer voildoienid© vergewissen, of ze wel den rechten weg inslaan.

De eenen moeten wat aangemoiedigd wordden, opdat ze wat vlijgiger vooruitkomen. De anderen tot bezinning Wiorden geroepen, opdat zij' zichzelf niet voorbij streven.

Alleen beihooit eri4usgchen die allen waarldeering en sympathie te bestaan.

Deze gedachte moet biji ons voorzitten: wij heb> ben elkander noodig.

Het gaat immers iriieit O'm verwezenlijking van persoonlijke idealeni.

Maar om de reformatiei der kerk.

'Der geheele kerk..

Een reformatie mag gieen anderen wensch koesteren, dan dat zij' alle leden der kerk met zich voortstuw©.

In de plraktijk zlal dan wel blijken, dat er eenigen niet meekunnen.

Maar het gedeelte, dat achterblijft, biehoort tolt zoo klein mogelijk© vethoudingen te worden teruggebracht.

En bij' het ideaal dient volhaï^d: wij' willen allen medenemen.

Dat eischt vanzelf rijp overleg.

Een vast plan behoort fe woerden ontwikkeld.

In den weg van vurig pleidooi en rustige overtuiging m.O'et men trachten' steads meerderen t© winnen.

En vooral zie mentoa, flat mien niet voor eigen nuance alleen de kwalifieatie van reformatorisch opeisoht en andeiren kortweg als konservatief in een hoek duwt.

Daardoor zou mem onJze zaak onbetrekenbaxe schade berokken'en.

Men kwetst andeiren, 'die werkelijk Icieformatorisch voelen, in hun bedoelingen en beneemt hun den lust tot samenwerken.

Er wordt z^o een sfeer van wantrouwen geschapen.

Verdeetlidheid vi'ert hoogtij.

En de reformatorisch© actie loopt ten slotte op niets uit.

Zij ligt in minidetr dan geen lïjd lam geslagen ter neer.

Een eeirste vereischte is het daaro'm, dat mén elkander leert verstaan.

Een tweede, dat men hierop elkander de hand geeft: mat de verwerkelijking 'der reformatorische 'denkbeelden mag niet gedraald, maar deze behoort in een tempo te geschieden, zoo vlug als met degelijke uitvoering overeen te brengen is.

Als ik niet miszie, dan onderscheid ik in ons ketkelijk leven bij sommigen teekenen van ongeduld.

Zij gunnen zich den tijd niet hun denkbeelden te ontwikkelen, maar zien al van te voren op hen, dia zich niet ZO'O 'dadelijk door hun leuzen laten inpalmen, van uit de hoogt© neer. Die menschen staan volgens hen op ©en overwonnen standpunt. Zij .zijn aftajndsch. En in dien toonaard gaat het niet zelden voort.

Doch wij' maelnien ernstig te moeten waarstohuwén: dit is de maiiietr niet. • i

Zulk leten m'ethod© getuigt niet van kracht. •'

Veeleer van ne-rvositeit. •'

Dezer dagen las ik nog eens eenige oude geschriften van Kiuyper — toch' zeker wel een refor^ mator in m'erg eni bieien! — do'or en het viel mg opi, dat hij reeds voor bijna ©en halve eeuw wenschen uitte, dia nog niet zijn veïvuld.

Toch verviel hij! niet tpt hittere verwijten. •

Neen, hij' bleef rusteloos idoorhameren en zijn denkbeelden bepleiten. .•

Hij' zorgide er vóór all© 'dingen voor, dat hij' jbeit kontakt met het Geireformeeilde volk böhield.

Want hij' d; oorzag uitnemen'd, Üat hij zóó alleeii vorde-ren kon. i; ^

Met hefüig tooïlnen tegen Jhen, die in ©en minder snel tempo wienscben voort t© gaan, schiet men niet op'.

Laat men liever waarideeren, dat etr gang in hed zit 'en hen warm mak©n en refoirmatorische kracihit geven.

Laat men Ojok hen, dia schittetenjde reformatorische invallen-hebban, maar die geen plan van reformatie hebben, bij! wi'en het niet aan veelheiido doch wel aan eenheid in hun opvattingen ontbreekt, nopen om zich alles goed door te denken.

Onze kerken hebben uitbouw noodig.

Maar nu zal men to'ch aan een eeuweinoud paleis niet hier ©en vleugel aanz-ett-en, daar ©en veïanda laten bijtimme'ren, ginds ©en modernen bult op den: massieven ïug gieven, al naar het invalt.

Zoo hebben wijf eir ook acht, op' te geven, flait mein den stijl, waarin onze berken, , onder d© leiding des Geiestes, onder het to-ezicht van ChriS'tus, zijh op'getrokken, niet bederve.

Wij hebben niet geno'eg aan hier en daar een' uitbo'uwtje.

De uitbo'uw moet doordacht ein generaal zijn.

Daarvoor is wrij: ving van gedachten onmisbaar.

Maar ook verkettering, als zo-u iemand, die gjet alle vluchtig opgeworpen ideetjes niet kan insteiKm'en, niet refo'rmatorisch vo'elen, schadelijk.

In verband daarmee zou ik er een lans voor willen breken, den naam „jongeren" eenvoudig op te ruim'en.

Onze mederedacteur, Dr. Wielenga, plaatst flait woord heel verstau'dig tussch'en aanhalingsteektens..

Maar O'ok dj'© aanhalingsteekens verduidelijken nog niet, wi.e er nu eigenlijk onder te begrijpeen zijn.

De leeftijd, zO'O wordt herhaaldelijk' verziekend, geeft hier iden doorslag niet.

Wat dan?

De een neemt „jongeïen" in heel anderen ziii dan de ander.

De vrijzinniige pers ziet er stelselmatig de jong-Gereformaerden, de mannen van het Natelenbostyp© op aan.

Uit dien term is al heel wat verwarring voortgekomen. '

Zoo oud is hij nog niet, dat Mj ziqh reeds geheel' gazet zo'U hebben en men er niet meer m'ee zou kunnen afreken'en.

En daarom late men hem rusten en roesten.

Men spreke Uever van reformatorischen. '

Men erkienne on'der die reformatoiriscken de nuances.

Men zoekla di© allen in zij'n actie t© omvangen.

Men werk© naar vast program.

Het geval-Wisse.

Ds. Wisise heeft dain den banid möt onze kerken verbroken.

Als men het verslag .van zijh afscheid' leest ten W'elke verhalen van eenzame wO'rstelingen hij daaa^ bij' ten besta gaf, ijian vraagt men zich onwillekeurig af of men hier niet te doen heeft met een psycho-pathologisdh geval.

Bij 'een man als d© heer Wjsse is men wel ©er 'geneigd tB denken aan koel© bere'kening'.

Maar waarom zou men hier niat te doen kunnen hebben met een onvermijdelijk© crisis in een geestelijk ziekteproces?

Nemen we echter het geval op zichzelf, dan heeft het onzen kerken veel te zeggen.

Het is wel opmierkelijk, hoe hierbij' met alle kerkelijke orde gespot is.

'Ds. Wisse heeft sinds lang bezwaar tegen bepaalde learvoorstellin'gen en ook tegen het geestelijk leven in onz© Gereformeerde kerken.

Hij sloeg echter niet den weg in, die voor hem als aangewezien lag'.

Hij sprak er t© voren zijn kerkeraad niet over en bracht geen gravamina bij meerder© vergaderingen in.

Hij roept eenvoudig: vaarwel 1

Men speurt hier een totaal gemis van de reformatorische gedacht©.

Als Luther, Calvijn, de Cock, Kuyper, Rutgers ook eens zoo gehandeld had'den, wat zou er dan van 'de Reformatie zijn geworden?

Geheel op zichzelf staat dit geval echter niet

Er doen zich in onz© kerken meerder© verschijnselen op', waaruit valt af te leiden, dat velen den kerkelijken weg te lang vinden.

De Kerkenorde wordt dan gewoon op! zij' gezet

Door kerkrechterlijke beginselen wordt een streep gehaald.

Tegen zulk streven moet 'onvermoeid gestreden;

Ware reformatie behoort zich te voltrekfceü langs Ifeïkelijteen weg.

Men is niet alleen voor zichzelf verantwooidtelijk, maar voor al zijla mede-kerkleden.

Onze voortgezette reformatie roept dan ook om Eiauwgezettia stuidie van het kerkrecht.

Het kerkredht is ide laatste jaTeia onder ons wel Dat te veel in oneere.

Dat dient noodig te veranderen.

Zoo kan het ook niet goedgekeurd; , dat de kerkeraad van Driebergen Ds. Wdsise nog toestond afscheid te pjreeken, ook al beloofde hij' geen propaganda te maken voor zijn ideeën.

Zoodira een predikant zijh voornemen doet Wijlden zich van onze Geireformeerde kerken te willen afsch'eiden, is zijn plaats niet langer op den kansel.

Zelfs niet voor één enkele maal.

Wij begrijpien wel, dat de broeders te Driebergen zich in« een moeilijk parket bevonBien. Hel komt dan ook nieit in ons op er hun al te hard oveir te vallen. Zij' hebben volkomen te goeder trouw gehandeld. En wij' verblijden ons over hun trouw en hun moedig ingrijpen. Want er was waarlijk moed toe noodig.

Maar even behoort dit toch te woi'den aangestipt

Wat z'wsüi, is, mag' niet wit genoemd.

HEPP.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen