ZENDING EN EVANGELISATIE

De wenkende wereld-conferentie.

I.

Een wereld-zendings-conferentie als in 1910 te Edinburg werd gehouden hebben wij na dien tijd niet meer gehad. Het lag wel in de bedoeling om de tien jaar op eenzelfde wijze bijeen te komen, maar na den wereldoorlog, die in 1914 uitbrak, werd de wereld anders, en de wereldzending ook.

Het is wel bekend, hoe uiterst moeilijk het was, om de gebroken verhoudingen tusschen de verschillende zendingen te herstellen. Dat het tenslotte gelukte, en de Angel-Saksische en Germaansche zendingen elkander weer vonden, moet als een wonder Gods worden beschouwd. Doch er is met wijs beleid gehandeld; alle overhaasting bleef verre. De kractitige financieele steun, door Engeland en Amerika aan het uitgeputte Duitschland geboden, deed wel zien, dat de oorlog het Koninkrijk Gods zelf niet uit elkander had ve­ slagen; de gemeenschap der heiligen was er non en bloeide weer heerlijk op. ^

Daarbij had de Conferentie van Edinburg gj, rijpe vrucht nagelaten wat later den naam van „Internationale Zendingsraad" kreeg. EndezeRajd hield voeling met de verschillende nationaliteiten het orgaan van samenwerking was niet ondergegaan en deed zijn plicht.

En men wist trouwens elkander noodig te hebben. Tegenover de wereld van heidendom ej, toenemenaen afval in de Christenlanden, en ooit tegenover Rome, moest de eenheid der Protestantsche zending uitkomen; hier lag een eisch Gods, die weer als een zegen werd beschouwd.

Toen dan ook de dusgenaamde vrede was ge. sloten, en na vele jaren de ergste wonden waren geheeld, werd de roep om een nieuwe wereldzendings-conferentie al sterker. Edinburg leefde als een ideaal in de herinnering voort!

Toch werd steeds duidelijker, dat van een herhaling op denzelfden voet geen sprake kon zijn. De omstandigheden waren te zeer veranderd. En toen zocht men de oplossing in een vergadering van den I.Z.R. op een veel breedere basis. Bij de gewone leden, uit alle zendende landen en de Inlandsche kerken, zouden ^, deskundigen" worden gevoegd op allerlei gebied, dat de zending nauw raakte, terwijl tevens bepaalde vooraanstaande personen konden worden uitgenoodigd.

Een wereld-conferentie als van Edinburg met 1200 deelnemers, zou het niet worden; men kwam tot een getal van ongeveer 400; maar dit werd genoeg geacht; het was voorzeker een demonstratie te^genover de wereld en Rome. De Protestantsche zending was één gebleven!

Hoe ook in een ander opzicht alles veranderd was, kwam uit in de keuze van de vergaderplaats: Jeruzalem!

Het zwaartepunt was verlegd, en van uit hel Westen meer naar het Oosten geschoven. De oorlog had het overwicht van het blanke ras zoo niet vernietigd, dan toch gebroken. Maar het Oosten was nog zoo zeer op het Westen aangewezen, dat het zelf de conferentie niet een plaats kon geven. Zoo koos men den middenweg; waar Oost en West elkaar ontmoeten, in Jeruzalem, kwam men bijeen.

Men herinnert zich nog wel deze „Meeting" van den I.Z.R, op den Olijfberg in den Paaschtijd van 1928. De vergadering werd een „succes".

Na dien datum kwam de I.Z.R. nog eenige malen, zij het dan in gewone vergadering, bijeen; het meest zijn bekend geworden de samenkomsten te lierrnhut in 1932 en van Northfield in Noord- Amerika in den herfst van 1935, waarover wij in ons vorig artikel reeds spraken bij de behandeling van de tegenwoordige zendingsproblemen

Nu, op deze laatste vergadering viel het besluit, om wederom een dergelijke „meeting" te houden als in 1928. Dat wil dus zeggen, dat een wereld-zendings-conferentie, zij het dan ook weer in beperkten zin, noodzakelijk werd geacht.

Van 1935 tot 1938 is een tijd van drie jaren Men zou kunnen meenen, dat zoolang vooruit zorgen overdreven is. Maar de ervaring heeft wel geleerd, dat goede voorbereidingen zeer veel tijd helioeven. De wereld moge „klein" zijn geworden. maar zij is tocli altijd de wereld met grooten omvang gebleven. Hoe ontzaglijk veel moet worden onderzocht en uiteengezet, opdat men een goed overzicht hebbe van wat de zending geworden is en van wat zij het meest behoeft.

Daarbij, de zending is meer dan ooit de arbeid

, gemeente; als de gemeente niet meeleeft en rddend achter den arbeid staat, moet de zending islukken. Maar om mee te kunnen leven en ge te kunnen bidden, is het noodig de omstandig- , .Jen en de moeilijkheden te kennen. Zoo wil men dan ook in deze twee, drie jaren, kerken en ofporaties voorbereiden op de conferentie, die nsetwijfeld van zeer groote, zoo niet beslissende Jeteekenis zal worden.

jjet schijnt, dat men niet gemakkelijk tot het liesluit gekomen is, om in 1938 een „meeting" te houden. Een zekere mr Yoshida, een Japanner, , yerd onder de overwegingen zelfs wat ongeduldig; liij kon de aarzeling niet begrijpen; de oecumenische Christenheid eischte eenvoudig zoo'n bijjjnkomst, en het zou goed zijn, meteen maar te besluiten om de 10 jaar zoo'n vergadering te houden. (Int. Rev. of Miss. Jan. 1936.)

Nu meneer Yoshida kreeg zijn zin; men durfde liet niet laten. Ieder land zal zijn eigen kosten moeten dragen, en slechts in zeer bijzondere gevallen kan financieele hulp worden geboden. Er wel een zucht van verlichting z.ijn geslaakt loen men zoover was!

Maar nu verder! Hoe moet de vergadering fforden ingeridit, zijn samengesteld?

Hoe de financieele nood óók in Amerika nijpt, blijkt wel uit de mededeelingen van Prof. Schlunk in het „Neue Allg. Miss. Zeitschrift" van Jan. '36. Men zocht toch naar de mogelijkheid, om een heel kleinen kring van deskundigen te verzamelen; dat was het goedkoopste! Vruchten zou zulk een kleine conferentie ook kunnen dragen, want het resultaat zou ongetwijfeld zijn een dik, geleerd en leiding gevend boek!

Maar is een boek genoeg?

Ligt de beteekenis van een conferentie juist niet mee in het ontmoeten van en spreken met elkander? Hoe wordt men zelf bezield, en hoe kan God zulk een vergadering zegenen met de rijke ïTUChten van saamhoorigheid.

Echter, niet daarom allereerst koos men voor een groote vergadering.

De vraag toch was, naar welken maatstaf de leden van een kleine conferentie moesten worden aangewezen. Wie zou zich bevoegd achten een keuze te doen zonder ten slotte geheel willekeurig te werk te gaan! En zouden deze mannen dan eenige volmacht hebben om te sjreken en te handelen? Waaraan zouden zij deze ontleenen?

Neen, men moest uitgaan van den I.Z.R. zelf. Deze toch heeft geen confessioneelen grondslag; hij gaat niet uit van bepaalde kerken. Zijn eigenaardigheid is, gelijk wij reeds opmerkten, dat hij slechts aan geografische gegevens is gebonden. En zoo lag het voor de hand, dat ook de bijgevoegde leden naar dit beginsel moesten worden gezocht.

Natuurlijk werd het noodig geacht, ook weer deskundigen te zoeken voor de hulpdiensten der zending om van advies te dienen. En dan zou aan de 'jonge kerken een voorsprong worden gegeven. '.

In Jeruzalem bestond een derde gedeelte der ; , meeting" uit afgevaardigden dezer Inlandsche kerken. Nu moeten zij de meerderheid hebben! Hoe wijst dit ééne feit reeds op de groote verandering in de zendingswereld, welke nog steeds doorgaat.

Om een voorbeeld te noemen: China moet 50 Chineezen benoemen en slechts 10 zendelingen. Voor geheel Azië zal de verhouding zijn van 168 Inlanders tegenover 44 zendelingen!

En tevens werd ook besloten, dat bij de afvaardiging de voorkeur aan het jongere geslacht zou worden gegeven. Voorwaar ook een teeken des tijds. Dat de vrouwen niet vergeten mogen worden, spreekt vanzelf.

Op twee punten willen wij ten slotte nog de aandadiL vestigen: de plaats van bijeenkomst, en de onderwerpen, waarover gehandeld moet

worden. (Slot volgt.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen