Het zedelijk karakter der Reformatie gehandhaafd tegenover Rome - pagina 70

60 20) Volledigheidshalve merk ik op, dat Janssen in de voorrede van den vijftienden druk als oorzaak van 't algemeene verval naast de Reformatie ook wees op de invoering van het heidensche Romeinsche recht en het dientengevolge opgekomen vorstenabsolutisme (Vorwort p. IX in de 18^ Auflage). 2') P. HEINRICH DENIFLE, Luther and Lutherthum in der ersten Entwickelung quellenmaszig dargestellt, Bd. I, Mainz, 1904. Reeds in hetzelfde jaar was een tweede druk noodig, waarvan de eerste helft nog door Denifle zelf bezorgd is, maar de tweede helft, na Denifle's overlijden werd uitgegeven door zijn vriend P. Albert Maria Weisz O. P. in 1906. In hoofdzaak is de tweede druk gelijk aan den eerste; alleen is de stof iets beter ingedeeld en zijn enkele gedeelten, die algemeen aanstoot hadden gegeven, verzacht of weggelaten. Het doel dezer revisie was echter geenszins, Om op het over Luther geveld oordeel terug te komen; Denifle zegt zelf, dat „im Gegenteil Luther in der neuen Auflage noch verdammenswerter erscheint, als in der betreffenden Partieen der ersten" (Vorwort, p. XXVI). Voorts heeft Denifle naar aanleiding van de door Harnack en Seeberg uitgebrachte critiek nog geschreven: Luther in rationalistischer und christlicher Beleuchtung, Mainz, 1904. Bovendien zijn aan Denifle's hoofdwerk nog twee Erganzungsbande toegevoegd; in Band I behandelde Denifle zelf: Die abendlandischen Schriftausleger bis Luther überjustitia Dei {Rom. 1,17) Mainz, 1904, waarin hij met citaten uit meer dan zestig schrijvers trachtte aan te toonen, dat Luther onwaarheid had gesproken, toen hij beweerde, dat alle Middeleeuwsche doctores onder de justitia Dei in Rom. 1, 17 de straffende gerechtigheid Gods hadden verstaan. In Band II gaf A. M. Weisz naar aanleiding van de klacht, dat Denifle Luther niet psychologisch had trachten te verklaren, een Lutherpsychologie als Schlüssel zur Lutherlegende, Mainz, 1906. Zie de critiek op deze nieuwe Lutherpsychologie uitgebracht door G. KAWERAU in de Deutschevangelische Blatter, Jahrg. XXXI, Heft 7, Juli 1906, p. 435—452. **-) Van Protestantsche zijde was het oordeel wel het scherpst; zoo noemde W. KÖHLER in den 1 heologischerJahresbericht van 1904 het werk van Denifle: „ein Pamflett schlimmster Art, an Pöbelhaftigkeit des Ausdrucks, fanatischer Wut, Hass und Grimm mit den berüchtigsten Mustern (Majunke, Evers u. s. w.) auf einer Linie stehend" (p. 531). Maar ook van Roomschen kant keurde men vrij algemeen den on-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen