Geestelijke verlatingen.

Onze lezer J. te E. schrijft me:

„Mag ik U een nadere verklaring vragen van hetgeen U geschreven hebt in Nr. 2 van den loopenden Jaargang? U hebt het daar over Geestelijke Verlatingen, en U maakt daar onderscheid tusschen verlatingen om onzer zonden wil, en om ons te beproeven in ons geloof. Mag ik nu over de laatstgenoemde soort TJ een vraag stellen?

Bij een beproeving van ons geloof vertoont de geestelijke verlating een ander beeld, dan wanneer de Heeie om onzer zonden wille Zijn Aangezicht verbergt. D*^ is er een goede consciëntie, en vrijmoedigheid tot uol in Christus, en een hopen en betrouwen op Zijn beloften. TJ noemt hierbij Job als voorbeeld, die, temidden van zijn verlating, kon zeggen: Ik weet, dat mijn verlosser leeft! TJ noemt die geestelijke verlating een verberging van Gods Aangezicht in gemis van Zijn gemeenschap, van vrede en van blijdschap in Hem, maf hoe kan iemand, die dat alles mist, evenwel God Zijn Verlosser noemen? Wie den Heere zóó kan en m»S, noemen, heeft toch gemeenschap met God, vrede des • harten, en blijdschap in den Heere? Of doelt TJ op een gevoelige genieting der gemeenschap met Goa, van den vrede en de blijdschap des harten? Ik gelood dat men niet zoo streng in de zaken des geesteijken levens mag scheiding maken tusschen verstand, wil e^ gevoel, maar er zijn dan toch geloovigen, die bijna nim-

mer een gevorfïlige ervaring hebben van de dingen des geestelijken levens. Nu missen die menseben wel het gevoelselement in hun geloofsleven niet, want anders zouden zij óók geen gemeenschap met God, vrede en blijdschap des harten kunnen smaken, maar het is bij dezulken dan toch héél anders, dan bij eenzijdige gevoelsmenschen, die hun geloofsleven schier bouwen op het leven des gevoels. Maar ook al doet men dat niet, dan kent de ééne geloovige toch een gevoeliger geloofsleven, dan de ander, waardoor het hem wel eens zéér aangenaam kan wezen. Meent ü nu dit laatste, als U het heeft over de geestelijke verlating, die er is ter beproeving des geloofs? ”

Als vrager, wat ik schreef in Nr. 2 van dezen jaargang, nog eens rustig naleest, zal het hem, dunkt me, duidelijk worden, dat ik bij „geestelijke verlating" niet dacht aan wat hij in tweede instantie acht dat er mee bedoeld kan zijn: afwezigheid van gevoelige genieting (jej gemeenschap met God, maar wat hij er in eerste instantie onder verstaat: verberging van Gods aangezicht.

Wat hem in verwarring bracht was, dat hij onder het woord „verlating" het begrip „verlatenheid" schoof: erlaten held kan iets zuiver subjectiefs' zijn: en gevolg, niet van gedraging des Heeren jegens óns, maar enkel en alleen van onze ziele-houding ten opzichte van Hem. Zelfs kan ze enkel gevoels-stemming zijn. Ver 1 a t i n g daarentegen is nooit iets subjectiefs, maar altoos objectief. Zij doelt op een zich onttrekken van onzen God; op wat de Schrift noemt: en zich verbergen van den Heere, verberging van Gods aangezicht, een zich doof, een zich van verre houden, ook een stille zijn (Ps. 83 : 2) van God.

Wat betreft de meening van vrager, dat bij zulkt objectieve verlating, als ze een beproeving is, Gods kind niet op den Heere zou kunnen vertrouwen, verwijs ik hem naar de Schriftuurplaatsen die ik in Nr 2 ncemde, en die overtuigend het tegendeel bewijzen. Het voorbeeld van Job, door hem zelf aangevoerd, beslist hier reeds alles. Vermoedelijk vergat hij, dat zulke verlating nooit volstrekt is. Was ze dat — het geloof zou in het bart van Gods kind onmiddellijk bezwijken. Doch in volstrekten zin verlaat de Heere de zijnen nooit (Ps. 37:28; 94:14, Jes. 41 : 17). Ook in de verberging zijns aangezichts, waakt hij over hun zielen en bewaart Hij hun geloof voor ondergang. Jakob, in zijn worsteling aan den Jabbok, en David, in Psalm 42, zijn treffende voorbeelden daarvan.

En het woord des Heeren in Jes. 50 : 10: Wie is er onder ulieden die den Heere vreest, die naar de stem züns knechten hoort? Als hij in de duisternissen wandelt en geen licht heeft, dat hij betrouwe op den name des Heeren en steune op zijn God", zegt ons, hoe de Heere, bij verberging zijns aangezichts, door dit vertrouwen zijns volks wil verheerlijkt worden.

Hoe dit mogelijk is, toont ons de Schrift in allerlei woord en voorbeeeld. Gods kinderen hopen dan op des Heeren woord (Ps. 130 : 5); ze steunen dan op zijn Naam (Jes. 50 : 10); ze gedenken dan de dagen van ouds (Ps. 42, 77:6, 143:5).

Dat deze geloofsoefening altijd vergezeld zou moeten gaan van de genieting van Gods gemeenschap, van vrede en blijdschap in Hem, is een misvatting. Schriftuurplaatsen als ik in No. 2 en ook boven noemde — denk alleen aan 't voorbeeld van Job en van David in Ps. 42 — bewijzen het wel anders.

Men vergete toch niet, dat er in de oefening des geloofs allerlei schakeering en gradatie is. Er is niet alleen een bliJ zich werpen in de geopende armen en aan het liefdeshart des Vaders, maar ook een treuren om het gemis zijner gemeenschap, een verlangen naar zijn nabijheid, een uitzien naar zijn komst, een hopen op zijn toezegging, een vertrouwend beiden van de vervulling zijner beloften.

En dit alles gaat stellig niet óm buiten het gevoel. Maar, zooals de vrager zelf toont te beseffen, de mate van gevoelsaandoening beslist niet over de echtheid. Ze verschilt al naar ons zieleleven anders is aangelegd, en wisselt zelfs bij denzelfden persoon rusteloos af. Wat hier beslist is de oprechtheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen