EVEN PARKEEREN.

De schaduw der belofte.

Wat had David een best leven kunnen hebben als de belofte er niet was geweest! Deze herderszoon uit Bethlehem had een schoone, landelijke jeugd genoten, toen hij zijn schaapjes dreef'door de velden van Efrata. Door God begiftigd met een ontvankelijk gemoed, ging zijn oog open voor de schoonheden der natuur waarvan hij zoo prachtig heeft gezongen in zijn psalmen. Als wij ons hem voorstellen, zittend onder het loover van een breedgetakten boom, nu het oog wakend op het grazend vee geslagen, dan droomerig stai'end n het purperen avondrood, straks een blij lied ontlokkend aan zijn harp.... wel, wij zouden wel van ons 'bovenhuis af willen vliegen en het met den landelijken dichter van dezen David zeggen: Die zijn zalig lot, hoe kleein, voor geen koningsroon zou geven! Als wij onze fantasie nog wat erder laten doorwea-ken, dan denken wij dien choonen jongeman met het teedere hart een jonkrouw aan zijn zijde, één der dochtereai Betlehems. et wordt zoo een idyllisch tafereel van huiselijk eluk zooals wij onszelf zouden toewenschen. Zoo ou het lot van David geweest kunnen zijn als e belofte er niet was geweest!

Eens is Samuel, de knecht Gods, in zijn stadje gekomen. David was niet thuis. Wel was er feest in zijn dorp en in het ouderlijk huis, maar David, als de jongste, moest bij bet vee blijven. Voor hem was het geen Zondag! zouden wij zeggen. H«bt gij niet meer zonen, Isaï? vraagt de profeet. O ja, , 'nog één, maar die is hij de schapen Man Gods! zouden wij willen uitroepejn. Iaat David bij de schapen blijven! Laat hem dat rustige, kalme, genoegelijke leven van den vergeten burger! Bovendien, waar kan men vi-omer zijn dan in het eenzame veld, ver van de verleiding der wereld, in het afhankelijke beroep van den landman? Ach, Samuel, laat David psalmen spelen onder den breedgetakten boom als een van die stillen in den lande, die onopgemerkt langs levens wegen gaan! Maar "Gods gedachten zijn hooger dan onze gedachten. De belofte komt in Davids even en met de belofte de roeping. David heeft die gewisse belofte Gods geloofd en is aan de oeping, die daarin tot hem kwam, gehoorzaam eweest. In hem was iets van de geloofsovergave an zijn grootmoeder Ruth, die haar land en aars vaders huis verliet om onder de vleugelen an Israels Gods toevlucht te nemen.

Sedert is de onrust in Davids leven gekomen, , e strijd en het gevaar. Na een poos van eein snelle bevordering komt de haat en de verolging over hem. Want door 'God geroepen te ijn beteekent nog niet dat de mènschen ons oepen, zelfs niet dat het volk Gods ons roept. l Gods dienstknechten, al zijn lieve kinderen, ebben wel kennis aan die harde wei'kelijkheid. ie David, die boerenzoon, met zijn groote eerucht en zijn toomelooze inbeelding, honen de ènschen! Zoo zien wij dan den zoon van Isaï egschuilen in de naargeestige spelonk, zoekend et veego lijf te redden voor de moordzucht van aul. Voor een ontvankelijk gemoed als dat van avid is dit verblijf, met insecten en vleermuizen ot gezelschap, met het naargeestig huilen der akhalzen als nachtmuziek, een onzegbare kwelling eweest. Bovenal is het een zware beproeving eweest voor zijn geloof. Hij had zich vereenigd et de belofte des Heeren, die hem den weg tot e eigen-gedroomde toekomst afsneed en hem erspectieven opende, die hij nimmer had beeerd. Waar is nu de vervulling? Nu is een grot ijn woning inplaats van een paleis, hangen ijsegels in grillige vormen boven zijn hoofd inplaats an het kristal der vorstelijke verblijven, nu is e voorganger van Israël een eenzame geworden ie het moet klagen: Niemand kent mij, niemand orgt voor mijn ziel. (Ps. 142:5). David doet de rvaring op, die al Gods kinderen bij tijden moeten oormaken, dat het schijnt dat Gods beloften niet itkomen. Dan spotten de mènschen: Nu zie je oever jullie met je Bijbel komt!

David heeft zich niet aangepast, gelukkig niet! Hij is niet zoover gekomen dat hij zeide: O, die lieve sjpelonk! Wat kan je in de eenzaamheid vroom wezen! Neen, hij heeft zich aan de belofte en daarin aan den God der Belofte vastgeklemd. De vijand der ziel heeft hem ongetwijfeld fel bestreden, want de booze zoekt ons altijd van de belofte los te maken. Hij zal wel gelogen hebben; David, je hebt je wat ingebeeld, was maar boer gebleven, dan was je nu beter af! Maar Da^'id heeft de dierbare belofte aangegrepen en zijn ziel uitgestort voor den Heere. Lees maar eens psalm 142 met dat opschrift: een gebed van David, als hij in de spelonk was. Het is zijn geschrei; Voer mij uit mijn gevangenis! Dat ge-bed is verhoord — langs nog vele moeilijke paden is zijn weg gegaan van de spelonk tot den troon. Want de God van David heeft het betuigd en aan

al Zijn kinderen verzekerd: in Mijn getrouwheid zal Ik niet feilen, hetgeen uit Mijn lippen ging zal Ik niet veranderen.

Volk van God, laat de belofte niet los! Zie nimmer van uw roeping af! Bidt dat Davids groote Zoon, , die is nedergedaald in de spelonken van den eeuwigen dood, maar nu ten troon zit als uw eeuwige Koning, ook uw spelonk make tot een bidvertrek. "Het blijft waar: Welker de wereld uiet waardig was hebben in woestijnen gedoold en op bergen en in spelonken en in de holen der aarde. (Hebr. 11:38). Maar zij hebben in het geloof volhard want God volhardde in hen. Zij het ook uw bede:

Voer mij uit mijn gevangenis. Tot roem Uws 'Naams die heerlijk is; Dat mij 't rechtvaardig volk omring'. En vroolijk van Uw weidaan zing'.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen