Ik dien...

De oudste zoon diende den vader. Hij zegt zelf, dat hij trouw diende. Nooit overtrad hij zelfs 's vaiders gebod. Dat wist hij' onmiddellijk!. Liet daarop. Hij behoefde er niet over na te denfcen: is er ook eens iets geweest tusschen vader en mij... ? Neen, hij wist het dadelijk': van z' ij n kant was alles in orde.

Hij diende trouw.

De zoon... diende.

En de eerste, die de goede verhouding verbreekt, is de vader. Zóó beleeft het de zoon.

Let er op: d e e e r s t e schuld voor de v e r-wijdering ligt bij den vader. Althans volgens dezen zoon.

Zoo is het steeds met kinderen, die hun ouders niet liefhebben.

Zoo is het ook met hen, wier hart niet recht is voor God, die met den vorm des dienens tevreden zijn. Als God hun weg' anders leidt dan zij wilden, wordt God aanigeklaagd.

Daar is Iets anders, dat ons treffen moet.

Daar is ©en blijde glans in het oog van dezen vader. Daar zal over zijn gelaat de vreugde gestraald hebben als de zoon hem zag komen. En deze vader smieekt hem.

Ziet hij niet hoe er een smartelijke trek komt op het gelaat van zijn vader? Een zorgerimpel tusschen zijn oog en dan? Ja het verdriet trekt een waas over zijn gelaat. W'elK liefhebbend kind kan dan hard blijven ? Maar deze zoon blijft onbewogen. Hij is de harde, die alleen aan zichzelf denkt.

O, in .oogenblikken van verdwazing, in momenten van toonlooze eigenwilligheid en eigenzinnigheid kan ook een goed kind wel eens dwaas doen; dan' stoot het vaders liefdevolle hand weg, dan wendt het zich norsch af.

Zoo kan ook bij Gods kinderen wel eens deze houding voorkomen. Dan is er een tiedroeven van den Geest Gods.

Dan denkt het kiud aan zijn grillen en aan Wat zijn zinnen bekoort.

Dan denkt het niet aan de Liefde des Vaders.

En toch zegt het dan soms in eenzelfde houding: „dien ik God niet? "

Merkwaardig is ook het ideaal dat deze oudste zoon aJs het hoogste en het beste voor zichzelf teekent.

Hij wou zoo graag eiens „met zijn vrienden vroo-Mjk zijn".

Dat is: eens los van den vader zijn.

Dat is: met 's va'dersgavevanden af lei ven. vader

Zoo wil de jnensch zoo graag.

De mensch, die "tevreden is over zichzelf; die vindt dat God hém wel iets extra's geven mag; die meent, dat hém wel wat anders toekomt dan elk ander.

En dan met dat, wat men ontvangt, fijn genieten wat het vleesch bekoort. En met dat wat men bezit leven van God af.

Hier komt de eigengerechtige tot zijn recht.

De mensch, die meent, dat het kindschap Gods bestaat in het zorgen, dat formeel alles in orde is. De mensch, die God dient met zijn hoofd, en niet met zijn hart.

Hoe anders is dan de jongste zoon. „Vader, ik ben niet waardig uw zoon genaamd te worden."

Ja — ge zegt —• „hij had het er oofc naar gemaakt."

't Is waar — en toch in wezen hadden beiden een leven geleid vér van den vader, èn de oudste, èn de jongste zoon.

Doch dit is 't verschil: de jongste zoon wist het.

En hij beleed het.

En hij vluchtte tot den vader.

We kunnen onzen God op vele wijzen treden op Zijn Vaderhart.

Maar slechts op één wijze kunnen wij Hem Zijn Vadereere geven.

Door tot Hem te vluchten, langs den weg, dien Hij ons wijst; door tot den Vader te smeeken om hulpe: in Jezus Christus, onzen Bofg, Zijnen Zoon.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen